Ina stimuleert slachtoffers te praten met veroorzaker ongeluk
'Haat komt je herstel niet ten goede'
gorinchem/lexmond • Sinds maart 2016 staat het leven van Ina Terlouw op zijn kop. Als gevolg van een verkeersongeluk moest ze het werk dat ze met liefde deed loslaten. 'Ik huil er veel om, maar ga niet zielig in een hoekje zitten.'
Aan de keukentafel van haar Gorcumse huis vertelt ze: "Mijn leven is 180 graden gedraaid: van een actief iemand naar een deels afhankelijk persoon. Mijn man en ik waren wandelaars en kampeerden graag op natuurcampings, dat kunnen we nu niet meer. Ook was ik graag in de tuin en met dieren bezig. Mijn werk op de kinderboerderij kan ik niet meer doen. Ik vond het daar geweldig, ging kippen voeren met de kinderen. Dan ging ik op de grond zitten, kinderen die bang waren kwamen op schoot." Met een lachje: "Als ik nu op de grond zit, moet je een heftruck halen om me overeind te krijgen."
Kapot gewrongen
Ze herbeleeft de gebeurtenissen op 9 maart 2016 nog regelmatig. "Ik was op weg naar mijn werk en stond met mijn fiets bij de kruising Schelluinsestraat-Banneweg. Naast me stond een vrachtwagen links voorgesorteerd. Ik stak over om naar links te gaan, de chauffeur sloeg rechtsaf." Een seconde later lag ze klem onder een voorwiel. "Ik heb op de vrachtwagen geslagen, geroepen dat hij van mijn been af moest." Achteraf bleek dat de chauffeur niet over haar been was gereden, maar dat Ina's linkerbeen klem was geraakt tussen het wiel, haar fiets en het asfalt. "Hij heeft mijn been kapot gewrongen." Met een haar typerend gevoel voor humor: "Dat is pech, Ina van de weg."
Elf weken lag ze in het UMC, waar ze zeven operaties onderging en negentien keer onder narcose werd gebracht, ook voor de wondverzorging. "Het voorste bot was op één plek gebroken, het achterste op twee plekken. De huid hing er als een losse mouw omheen, de zenuwen zijn in de war. Maar alle spieren en pezen doen het nog en van de drie bloedvaten heb ik er nog anderhalf. Daar doet mijn voet het op. Artsen zijn er verbaasd over dat ik kan lopen en dat mijn voet er nog aan zit. Ik heb geluk gehad met een enorme batterij aan specialisten." Ze wijst omhoog. "En het is van Boven aangestuurd, daar ben ik van overtuigd."
Ina was nooit boos. "Wel verdrietig. Ik word wel heel boos als ik mensen in het verkeer met hun mobieltje bezig zie. Of hoor over mensen die met alcohol achter het stuur stappen." Met de chauffeur die haar aanreed heeft ze vriendschappelijk contact. Tijdens de rechtszitting pleitte ze voor een milde straf. Met overtuigingskracht: "Hij heeft het niet expres gedaan. Je maakt allemaal wel eens een fout."
Haar werk mist ze enorm. "Het was me op het lijf geschreven. Ik ben een mensen- en dierenmens. Maar het gaat niet meer. Ik kan niet op ongelijk terrein lopen, niet op mijn knieën zitten, niet ver lopen. Maar goed, ik kan lopen. En ik heb mijn mondje. Nu voer ik adressen in op een werkervaringsplaats bij GAiN in Sleeuwijk."
Mobieltjes
Op zondag 19 november vertelt Ina tijdens de dag van de Vereniging Verkeersslachtoffers (Huis het Bosch, Lexmond) haar verhaal. "Mijn doel is: slachtoffers en veroorzakers motiveren om contact met elkaar te hebben, eventueel via een mediator. Haat die je bij je kunt hebben, komt je herstel niet ten goede. En zo'n chauffeur moet ook door. De chauffeur die mijn ongeluk veroorzaakte zei: 'jij stapt elke ochtend met mij de vrachtwagen in'. Mijn tweede doel is: mensen te vertellen dat ze in het verkeer van hun mobieltjes af moeten blijven. Ook op de fiets."
Ina wil graag bijdragen aan de naamsbekendheid van de vereniging. "Die kan verkeersslachtoffers helpen. Mensen mogen mij ook bellen. Ik ben ervaringsdeskundige." Geëmotioneerd: "Ik weet wat het is om dingen los te laten waar je je ziel en zaligheid in kon leggen. En elke dag pijn te hebben. Wat verkeerslachtoffers overkomt is heel erg, maar doe er wat mee. Als je in het negatieve blijft hangen, raak je je omgeving kwijt. Er is een streep door mijn rekening gezet, het is de kunst om een nieuwe te openen."
Anne Marie Hoekstra