Dabar al vijftig jaar op 'De Put'
Twee weken dicht bij God
ottoland • Al een halve eeuw lang verzorgen vrijwilligers van Dabar op camping 'De Put' in Ottoland activiteiten voor kinderen en tieners.
Ze werden niet altijd met open armen ontvangen, de vrijwilligers die zes weken lang de kinderen en tieners kwamen vermaken. De toenmalige campingeigenaar stond niet toe dat het team een keet neerzette op zijn terrein. Op de camping zelf mocht niet geëvangeliseerd worden. Dus plaatsten ze hun keet aan de overkant van de sloot, in het boerenland. "We hebben onszelf moeten bewijzen", zegt commissielid Coralinde van der Spek uit Wijngaarden. Dat is goed gelukt, want: "Voor de jubileumviering mogen we onze grote tent midden op het terrein neerzetten", vertelt jubileumcommissielid Carina de Rijke uit Sliedrecht.
Eigen caravan
Dabar opereert landelijk, op een kleine dertig campings. Carina: "De Put, een plek met vooral stacaravans van mensen uit de regio, is de derde locatie die het vijftigjarig jubileum viert. Dus we waren één van de eerste locaties. Teamleden sliepen in de beginjaren nog bij gezinnen in omliggende dorpen. Nu hebben we onze eigen caravan."
Maar liefst twaalf kerken uit Ottoland en omliggende dorpen leveren de vrijwilligers en middelen die nodig zijn voor (tegenwoordig nog) vier weken van activiteiten. Twee teams verzorgen ieder twee weken die bol staan van uiteenlopend vermaak, variërend van knutselen en zingen tot sporten en kletsen bij een kampvuur.
"We hebben een kinderclub waar we liedjes zingen, een Bijbelverhaal vertellen en knutselwerkjes maken", vertelt Coralinde. "Bij de tieners gaat het meer om gezelligheid, we praten met hen over dingen die hen bezighouden, problemen waarmee ze zitten. We proberen hen een wijze les mee te geven. 's Middags organiseren we sport en spel. En ook 's avonds zorgen we voor activiteiten."
De reacties zijn de laatste jaren louter positief, ook van ouders. Dat ze evangeliseren, is voor niemand een punt. Carina: "Ouders weten dat het erbij hoort. In het verleden kwam het wel voor dat mensen er moeite mee hadden. Er was wel eens een ouder die midden op de kinderclub keihard de discussie aanging. En de tent is vaak kapot gesneden. Ook is er regelmatig iets van ons gejat." Was dat demotiverend? Ze kijken elkaar aan en schudden het hoofd. "We zingen en bidden veel met elkaar, dat helpt om door te gaan," zegt Carina. "Je bent die twee weken heel dicht bij God, het is een hoogtepunt in het jaar."
Geen geld
Ze willen de kinderen meer bieden dan vermaak. Coralinde: "Jongeren vinden het apart dat we geen geld krijgen voor wat we doen. Dat geeft ruimte om te zeggen: we doen dit met een doel." Carina: "Ik denk dat ze vooral meekrijgen dat we van ze houden. Er was ooit een meisje dat boos uitriep: 'Jullie houden ook altijd van iedereen!' Dat vond ik een groot compliment." Ze geven toe dat ze zich ook wel eens ergeren. Coralinde: "Soms halen ze het bloed onder je nagels vandaan. Als je een kind uit je groep echt even zat bent, kun je wisselen met teamgenoten."
Twee weken van vroeg tot laat in touw zijn, blijft dat leuk? Carina: "Je team is heel belangrijk." Coralinde: "Anders hou je het niet vol, het is heel intensief. Met de kinderen bouw je een band op in die weken, één week zou daarvoor te kort zijn. Het is verslavend, het geeft je een kick dat je die kinderen een superleuke tijd kunt geven."
Bijzonder vonden ze de keuze van twee tienermeiden om zich te laten dopen. "Als kleine kinderen kwamen ze al op onze club", vertelt Carina. "Als jonge tieners maakten ze een lastige tijd mee. Ze wonen in de regio, we konden als team ook buiten de vakanties bij hen betrokken blijven. De ouders zijn zelf niet gelovig, maar reageerden heel positief." Coralinde: "We zaaien, soms zie je daar niets van terug en soms wel."