Eline Verhaar vertrekt voor onbepaalde tijd naar Afrika
Een zorgboerderij, maar dan in Uganda
nieuw-lekkerland • Een half jaar vrijwilligerswerk in Uganda en dan gewoon weer terug naar de zekerheden in Nederland. Dat vertelde Eline tegen iedereen en zelf was ze ervan overtuigd dat het zo zou lopen. Familieleden en goede vrienden dachten er anders over: 'Jij blijft daar.' "Blijkbaar kennen zij me beter dan ik mezelf ken", lacht ze. "Ik houd van zekerheid, heb hier een fijne familie, goede vrienden en een leuke baan. Dan voelt het heel krom om toch deze keuze te maken."
Na haar opleiding als sociaal dienstverlener zocht en vond Eline een half jaar vrijwilligerswerk in het buitenland. "Voor mij was het altijd al een droom om dit te doen. Ik heb een groot aantal sollicitaties gedaan en met de eerste waarbij het lukte ben ik in zee gegaan. Dat was Home Sweet Home in Uganda, een organisatie die zich met allerlei projecten inzet voor kinderen met een beperking. Dat halve jaar beviel supergoed. Het bezig zijn met de kinderen, het heerlijke weer. De mensen van Home Sweet Home vroegen mij om de dagbesteding die er was beter vorm te geven. Toen ben ik begonnen met een zorgboerderij."
Ze werd daarbij niet gehinderd door kennis van zaken. "Ik werk in de psychiatrie en dus niet met gehandicapte kinderen. En van het runnen van een boerderij wist ik ook niets. Ik heb mezelf verbaasd dat het toch gelukt is de zorgboerderij op te zetten." Opzetten is één, maar er op de langere termijn een toekomst aan geven is, zeker in het Afrikaanse tempo, een kwestie van de lange adem. "Daarom vroegen ze of ik terug wilde komen om het verder vorm te geven." Een vraag waar ze goed over na moest denken, want de al genoemde zekerheden achterlaten was niet makkelijk voor de jonge inwoonster van Nieuw-Lekkerland. De uiteindelijke duw in de rug gaven de kinderen met een beperking met wie ze werkte in Uganda. "Ik heb van het met hen bezig zijn zo enorm genoten, in combinatie met het heerlijke weer. En natuurlijk is het niet makkelijk om je familie en vrienden achter te laten, maar er is Skype en twee maanden per jaar kom ik terug naar Nederland."
Spelenderwijs
In Nederland is het inmiddels een goed gebruik om mensen met een beperking zo veel mogelijk in een 'gewone' werk- en woonsituatie te brengen; in Uganda is dat nog ver weg. "Gehandicapte kinderen kunnen niets bijdragen. 'Daar heb je gewoon niets aan' denken de Ugandezen. Vaak worden ze gewoon in een hokje gestopt. Op de zorgboerderij leer ik ze spelenderwijs zich te ontwikkelen. Ik weet nog goed dat een moeder vol verbazing haar dochter de vloer zag vegen. Ze had nooit verwacht dat ze dat kon. Maar als je het syndroom van Down hebt, kun je prima de handen uit de mouwen steken. Ouders zijn vaak bezig met overleven en hebben niet de tijd om hun gehandicapte kinderen te begeleiden."
Op de zorgboederij zijn de kinderen 's ochtends bezig met het verzorgen van en het spelen met de dieren. 's Middags gaan ze aan de slag in de moestuin. "Tussendoor geef ik spelenderwijs onderwijs. Zijn bijvoorbeeld de konijnen ontsnapt, wat bijna elke dag gebeurt, dan gaan we ze vangen en tellen we ze of we ze allemaal hebben. Er komen nu zo'n tien kinderen, maar er zijn er nog meer in de omliggende dorpen. Die hoop ik ook te bereiken. Ze kijken er zo naar uit. Eén jongen loopt anderhalf uur heen en anderhalf uur terug om op de zorgboerderij te komen."
Ambitie heeft Eline ook. Op termijn moet de zorgboerderij zelfvoorzienend worden. "Dat kan onder meer door de verkoop van eieren en melk. Het is ook de reden waarom ik voor onbepaalde tijd ga; ik wil niet gebonden zijn aan een termijn om dit te realiseren." Wat wel nodig is: euro's om een goede start te maken. "Ik kan voor weinig geld daar rond komen, maar door aan het begin te investeren, leg ik een basis om zelf geld te gaan verdienen en word ik steeds minder afhankelijk van sponsoren."
Voor meer informatie of aanmelden als sponsor: 06-53539283 of elineverhaar96@hotmail.com.
Geurt Mouthaan