Amal Alablouj is voorbeeld van integratie
'Ik heb veel vriendinnen in Langerak'
molenwaard • Amal Alablouj komt uit Damascus en woont sinds mei 2015 in Molenwaard. Ze leerde fietsen en kan zich vrij goed verstaanbaar maken in de Nederlandse taal.
Kort nadat Amal samen met haar twee kinderen in Langerak was aangekomen, bracht VluchtelingenWerk haar in contact met Luci Suur uit Nieuwpoort. Amal: "Luci zei: 'Welkom in Nederland. We gaan je helpen als je dat wilt.' De hulp van Luci is heel belangrijk voor ons, vooral in het begin was hulp nodig. Nu doe ik zelf vrijwilligerswerk. Ik geef les aan nieuwe vluchtelingen, over alles in Nederland: belasting, zorgverzekering, omgaan met geld, regels, waarden en normen, gezondheidszorg, wonen. Van mijn studenten hoor ik verhalen, dat ze niet veel hulp hebben van Nederlanders. Ik zou willen zeggen: help de vluchtelingen. Er zijn veel problemen vanwege de taal."
Vriendschappen
Aan het individualisme in Nederland moet Amal wennen. Ze heeft vier Nederlandse vriendinnen en merkt dat vriendschappen hier anders zijn. "In Syrië is een vriendin na een paar jaar als een zus. We hebben geen toestemming nodig om iets van een goede vriendin te gebruiken, bent altijd welkom bij elkaar. De contacten zijn warmer dan hier. In Syrië kunnen vrienden altijd zonder afspraak mee-eten. Wij moeten accepteren dat het in Nederland anders is." Ze houdt haar duim en wijsvinger een klein stukje van elkaar en zegt: "We hebben een gezegde: weinig eten is genoeg voor veel vrienden."
De mensen in Langerak vindt Amal 'heel aardig en behulpzaam'. Ze weet dat er Nederlanders zijn die vinden dat de grenzen gesloten moeten worden voor vluchtelingen, maar daar heeft ze nog niets van gemerkt. Bij het integreren had ze een voorsprong omdat ze goed Engels spreekt. "Voor mij was het niet echt moeilijk. En Luci heeft ons geholpen om veel problemen op te lossen. Samen met Aria Lekkerkerker, een andere vrijwilliger. Bijvoorbeeld met brieven die we niet goed konden lezen, met papieren van de belasting en zorgverzekering. De eerste zes maanden waren het moeilijkst."
Bij integreren hoort ook: Hollands eten. "Dat is soms wennen", zegt Amal. Luci vult aan: "Je vindt het niet fijn dat in veel voeding varkensvlees zit." Amal knikt en lacht. "En ik vind het raar dat iedereen fietst. In ons land kunnen vrouwen niet fietsen. We hebben geen fietspaden en er zijn in Syrië geen regels voor fietsers." Toen ze zelf leerde fietsen, is ze twee keer gevallen. "Het was een nieuwe ervaring. Ik fiets nu altijd. Eerst naar de bushalte, dan neem ik de bus naar Gorcum waar ik les krijg. Op station Gorcum heb ik ook een fiets, vandaar fiets ik naar school."
Vrachtwagenchauffeur
Toen Amal in het Alblasserwaardse dorp aan de Lek arriveerde, woonde haar man Tarek er al vier maanden. Voor hem was communiceren moeilijker dan voor Amal. Inmiddels kan hij bijna examen doen voor Nederlandse les. "Over twee maanden is hij klaar, dan mag hij gaan werken. Hij is lasser, maar wil vrachtwagenchauffeur worden. Maar je vrachtwagenrijbewijs halen, dat is duur."
Ze mist het buurthuis in Damascus, waar ze altijd kon binnenlopen om bij te praten met vriendinnen. "Ik maak hier een beetje moeilijker contact, want ik spreek nog niet zo goed Nederlands." Met Nederlandse vriendinnen oefent ze de taal. "Mijn man en ik hebben ook contact met mensen uit Afghanistan, Irak, Marokko en Syrië." Alsof ze iets ondeugends opbiecht: "Met mensen uit Syrië spreek ik soms een beetje Arabisch."
Martine Verlek van VluchtelingenWerk heeft Luci en Amal bij elkaar gebracht. Ze zegt: "Er wordt gezegd dat vluchtelingen moeten integreren, maar dat kan alleen door contact met Nederlanders. Je hebt Nederlanders nodig om te zorgen dat die integratie lukt." VluchtelingenWerk kan veel meer vrijwilligers gebruiken. Aanmelden kan via: www.vluchtelingenwerk.nl/zuidwest/vacatures.
Anne Marie Hoekstra