'Uiteindelijk draait het om de vrede in je hart'
Tien jaar na de genezing
Tien jaar geleden is het al: Janneke Vlot uit Bleskensgraaf genas na een ziektebed van bijna achttien jaar tijdens een gebedsgenezingsdienst van Jan Zijlstra. "De uitbundige blijdschap is er niet meer; ik ben nu meer ontroerd over het geschenk dat ik toen kreeg van God."
Er gaat geen dag voorbij dat ze niet aan dat moment van genezing terugdenkt. "Als ik opsta, besef ik elke keer hoe bijzonder dat is om dat zomaar en zonder pijn te kunnen doen", vertelt Janneke. "Het wonder is alleen maar mooier en kostbaarder geworden." Na een val bijna achtentwintig jaar geleden begon voor haar een lange lijdensweg, veroorzaakt door posttraumatische dystrofie. Zelfs een windvlaag veroorzaakte ondraaglijke pijn. Voor haarzelf, maar ook voor haar man Teus en haar kinderen was het een zware tijd. De hoop en de verwachting op genezing zijn nooit weggeweest; daarom gingen ze ook naar een gebedsgenezingsdienst van Jan Zijlstra. "De dienst voorafgaande aan de gebeden voor genezing was bemoedigend. Uiteindelijk draait het om de vrede in je hart; daarmee kun je de ziekte en de zorgen die het leven met zich meebrengt aan. Na bijna achttien jaar ziek te zijn geweest kon en kan ik dat, zij het met schroom, zeggen. Juist tegen mensen die hiermee worstelen. Op weg naar de dienst kenden we die vrede al. Maar ik had mijn nieuwe laarzen bij me; als je bidt om een wonder, moet je er rekening mee houden dat het gebeurt."
De genezing van Janneke werd landelijk nieuws. Het leverde vele positieve én negatieve reacties op. "Ik was toen nog naïef en oprecht verbaasd dat niet iedereen blij voor me was. Maar er was bij veel mensen zoveel ongeloof over het wonder of frustratie over een eigen ziekte. Ook bij christenen. 'Het zal wel tussen je oren hebben gezeten', zeiden én zeggen ze. 'Het geld was zeker op, dus er moest wat gebeuren'. Onvoorstelbaar hoe hard mensen kunnen zijn. Het heeft me veel verdriet gedaan. Of ik zelf boos ben op degenen die zo reageerden? Niet meer; inmiddels voel ik vooral medelijden, dat ze zo gefrustreerd zijn. Ook hiervoor geldt dat je vrede in je hart moet hebben om blij te zijn voor een ander. Wel merken we dat na verloop van jaren het wonder meer geaccepteerd is. Zeker in de Alblasserwaard, waar het even moet landen en er in stilte over nagedacht wordt."
Eigenaardige ontmoetingen waren er ook. Een mevrouw belde aan met de vraag of ze Janneke even aan mocht raken om zo een stuk genezingskracht te ervaren. "En er kwam een man langs die van de Heer gehoord had dat hij met mij moest trouwen", vertelt ze met een glimlach. Teus lacht; hij kan deze concurrentie wel hebben. Voor hem betekende de genezing van Janneke ook een grote omslag. "Hoe ik dat na tien jaar ervaar? Ik maak graag een vergelijking: je gaat van een heftige verliefdheid naar houden van; minder spectaculair, maar het zit wel dieper. En ik had door de ziekte van Janneke met mijn werk een eigen wereld opgebouwd. Na haar genezing had ik een vrouw met wie ik op pad kon en werd mijn werk automatisch minder leuk. Vandaar dat ik het stokje deels overgedragen heb aan onze zoon Geert. Voor de genezing hadden we trouwens ook veel schik met elkaar. De zegen van humor en de relatie met God hebben ons, samen met onze liefde, bij elkaar gehouden." "De vreugde van het samen zijn is wel intenser geworden", vult Janneke aan. "Ik vind het alleen al heerlijk als Teus gewoon bij me is of rond het huis aan het werk is. Samen thuis zijn, zo hebben we het het liefst."
Na de genezing van Janneke was er bij velen in het land de verwachting dat het de start zou zijn van een grootse christelijke opwekking in de Alblasserwaard. Die bleef echter uit. Teus: "Dat was vooral de hoop van onze evangelische vrienden. God maakt geen fouten. Wat wij hebben ontvangen, hebben we wel op onze manier, 'evangeliserend uitgenut'; daar ben ik zakenman genoeg voor. Janneke: "Het draaide en draait daarbij niet om ons. We lopen er niet mee te koop, maar als we gevraagd worden, vertellen we graag ons verhaal." En dat gebeurt letterlijk overal; van de Alblasserwaard tot vakantieoorden, maar ook in en onder zakenreizen door heel de wereld. "De genezing vormt zo vaak een opening tot een goed gesprek", knikt Teus. "Bijvoorbeeld tijdens een zakelijke bijeenkomst van mijn werk, waarbij in het hotel de films op waren. 'Ik heb nog wel een filmpje', zei ik en liet het filmpje van de genezing van Janneke zien. De reacties waren heftig; grote kerels met tranen. Tijdens een gesprek gaf een man des huizes aan geen barst van de hele genezing te geloven, zonder dat hij wist dat ik de man van Janneke ben. Op een gegeven moment vroeg hij aan mij: 'Ken jij haar?'. "Da's de vrouw met wie ik al jaren naar bed ga", zei ik. Hij schrok natuurlijk wel even, maar we hebben toen over de genezing en vooral de weg daarnaar toe , open kunnen praten." Afsluitend: is er ooit de angst geweest dat de ziekte weer terug zou komen? "Nooit", antwoordt Janneke resoluut. "Ik heb een keer mijn enkel op een lelijke manier gebroken. De arts, die mijn dossier zag, schrok. Maar ik zei: behandel me gewoon als iemand die gevallen is. Ik ben nooit bang voor een terugval geweest."