Magno en Lieke van Genderen-Ribeiro werken met straatkinderen
Lichtpuntjes in een sloppenwijk in Rio
goudriaan • Een Braziliaanse echtgenoot, dochter Pérola die opgroeit in Brazilië, het vloeiende Portugees dat ze spreekt; maar Lieke van Genderen is gewoon Nederlands gebleven. "Mijn Alblasserwaardse nuchterheid ben ik niet kwijtgeraakt", glimlacht ze. En met die nuchterheid vertelt ze samen met Magno over hun werk in de sloppenwijk Borel, waar rivaliserende drugsbenden onderling en met de politie regelmatig slaags raken. "De bendes kennen ons en respecteren ons. Maar als er over een weer geschoten wordt, houdt niemand rekening met ons. Je moet dus altijd alert zijn op wat er om je heen gebeurt."
Dat respect van de drugsbendes lijkt overigens vreemd, want Lieke en Magno doen er alles aan om jongeren niet in de negatieve spiraal van drugs en criminaliteit terecht te laten komen. "Maar de vaders van de kinderen met wie we werken zitten in de drugsbendes en, hoe tegenstrijdig het ook klinkt, zij willen niet dat hun zonen en dochters dezelfde weg als zij zelf gaan. Als je er eenmaal inzit, is het heel erg moeilijk om er weer uit te komen." Al is het geweld na het wereldkampioenschap voetbal en de Olympische Spelen weer opgelaaid, bang is het jonge stel niet. "We vinden het daar niet gevaarlijker dan hier. God beschermt ons."
Via de christelijke organisatie Jeugd met een Opdracht bieden Lieke en Magno straatkinderen een uitweg en een toekomst. Dat gebeurt met onder meer een kinderdagverblijf, een muziekschool én de grootste passie van veel Brazilianen: voetbal. Lieke: "Zo'n zeventig jongens van 6 tot 24 jaar volgen bij ons de trainingen, drie keer per week. Elke training beginnen we met lezen uit de Bijbel, Bijbelstudie en gebed. Daarnaast gaat Magno ook bij de jongens thuis op bezoek. De kinderen worden over het algemeen door alleenstaande moeders opgevoed. De vaders zijn weg, zitten in bendes of zijn omgekomen bij het geweld in de sloppenwijk. Zelf ben ik actief op de administratie en ik begeleid de vrijwilligers die ons helpen. Mijn taak is het vooral om met de beperkte middelen die we hebben toch een maximaal resultaat te halen."
Lichtpuntjes
Makkelijk is het werk in Borel niet. De hoge werkloosheid, de verleiding van het snelle geld in het drugscircuit, de corruptie, het ontbreken van goed onderwijs, het geweld in de wijk; bijna alles lijkt eraan mee te werken om de toekomst voor straatkinderen uitzichtloos te houden. "Als we 's avonds over Rio de Janeiro uitkijken zie je alleen het donker", zegt Magno. "Maar als je goed kijkt, zie je overal kleine lichtpuntjes; kleine projecten waar christen bezig zijn om Gods licht te laten schijnen. Zo willen wij ook zijn." Lieke vult hem aan: "Soms is het zwaar. Dan zie je jongens die op de goede weg zijn toch weer terugvallen. Maar laatst zei een moeder nog tegen mij: kijk eens wat jullie al bereikt hebben, jongeren die een opleiding volgen, die tot bekering komen en die als voorbeeld dienen voor de jongsten. We zaaien zaadjes en zien niet altijd resultaat, maar dat kan soms pas na tien of twintig jaar naar boven komen."
In huize Ribeiro-van Genderen is de keukentafel in tweeën gedeeld: de helft is de Nederlandse driekleur en de andere helft de Braziliaanse vlag. Dat Nederlandse deel overheerst bij Lieke, ook na jaren in Zuid-Amerika te hebben gewoond, nog steeds. "Nee, ik voel met niet echt veranderd. Al zou ik er wel moeite mee hebben om te wennen hier in Nederland een doorsnee leven te leiden. Zeker als je weet dat er in Borel zoveel mensen zijn die hulp hard nodig hebben. Wat ik heb, wil ik delen, zowel mijn geloof als mijn spullen. Dat collectieve, dat heb ik wel in Brazilië geleerd. We denken er nu over na om, ook voor Pérola, over enige tijd enkele jaren in Nederland te gaan wonen. Zekerheid daarover hebben we nog niet. We vertrouwen op God dat Hij daar een weg in wijst."
Voor meer informatie of het sponsoren van het werk van Lieke en Magno:
liekeinrio.blogspot.nl.
Geurt Mouthaan