'Zijt niet hooggevoelend, maar vrees'
Bescheiden ondanks drie medailles
nieuw-lekkerland • De heer A. de Vries (92 jaar) is in het bezit van maar liefst drie onderscheidingen.
Op driejarige leeftijd is hij vanuit Streefkerk naar Nieuw-Lekkerland verhuisd. Sinds die tijd is hij altijd in het Lekdorp blijven wonen. Hij vertelt dat hij vier kinderen heeft, vijftien kleinkinderen en meer dan vijftig achterkleinkinderen. "Ik was vijftien toen ik bij L. Smit & Zoon in Kinderdijk ging werken. Eerst als nagelheter of maathelper. Daar moest ik hand- en spandiensten verrichten. Later als ijzerwerker of ook wel 'afschrijver'. Met behulp van de gegevens op een tekening moest ik het ijzerwerk voor een schip op maat maken."
Vanaf 1960 zat meneer De Vries voor de SGP in de gemeenteraad. Toen hij 25 jaar raadslid was geweest, waarvan zeven jaar als wethouder, werd hem door de toenmalige burgemeester De Jonge namens de gemeente Nieuw-Lekkerland een erepenning overhandigd. Op deze zilveren penning staat aan de ene kant het Lekkerlandse wapen met de drie vogels afgebeeld. Aan de andere zijde van de penning staan twee data gegraveerd: 11 augustus 1960 – 11 augustus 1985. Het bijzondere is dat meneer De Vries daaronder een bijbeltekst heeft laten graveren, namelijk: "Zijt niet hooggevoelend, maar vrees." Rom. 11 : 20b. "Daar weten de anderen niets van," zegt hij. "Dat heb ik ze nooit verteld."
Toen meneer de Vries 25 jaar raadslid was, werd hij tevens onderscheiden met een eremedaille. Ter gelegenheid van Koninginnedag ontving hij in 1986 de gouden eremedaille met rondom de woorden 'God met ons'. Zijn derde onderscheiding kreeg hij bij zijn afscheid als raadslid eind december 1990. Hij werd Ridder van de Orde van Oranje-Nassau en ontving de bijbehorende medaille waarbij de woorden 'Je maintiendrai' (ik zal handhaven) bovenaan staan. "Zo lang ik leef, mag ik de medailles houden," vertelt meneer de Vries, "maar ik heb ze in bruikleen. Later moeten mijn nabestaanden de medaille inleveren bij de Kanselarij der Nederlandse Orden in Den Haag."
"Vooral het wethouderschap kostte veel tijd. Ze noemden me weleens 'de vliegende wethouder'. Omdat ik zo min mogelijk werktijd bij Smit Kinderdijk wilde verzuimen, haastte ik me soms naar het gemeentehuis. Daar had ik zelf een sleutel van. Snel ging ik er dan even langs om te pakken wat ik moest lezen. Toentertijd hadden we op dinsdagmiddag altijd de wethoudersvergadering. Daar moest ik gewoon vrij voor nemen."
"Ieder jaar is er een bijeenkomst van mensen die een lintje hebben ontvangen, maar ik ga daar nooit naar toe. Ik draag het lintje nooit. Ik ga ook nooit naar de nieuwjaarsreceptie. Pasgeleden ging ik wel naar 't Waellant waar een bijeenkomst was voor iedereen met een onderscheiding. Het is een van de weinige keren dat ik het zogenaamd draagteken, het strikje, in mijn knoopsgat gedragen heb."