'Hier erg beleefd tegen elkaar'
Ter Apel, Epe, Franeker en Bunschoten. Pierre Cori (16) somt moeiteloos de plaatsen op waar hij samen met zijn moeder en zusje van twaalf verbleef toen ze net in Nederland waren. "Telkens vertrokken we weer na een paar weken." Toen een bus ze naar sporthal De Boog in Krimpen aan den IJssel bracht, dachten ze ook daar weer na korte tijd weg te moeten. Het liep anders. Ze kregen een status en mochten blijven. Na ruim een jaar spreekt Pierre al een aardig woordje Nederlands. Soms zoekt hij naar woorden, maar over het algemeen weet -ie zich prima verstaanbaar te maken. Hoe dat komt? "School", zegt hij zelf, "en omdat ik vaak hier ben, bij het jongerenwerk." Jongerenwerker Rik van der Meer ziet 'm inderdaad vaak tijdens de inloop in De Tuyter en het wekelijkse sportuurtje in sporthal De Groenendaal. Hij leerde hem kennen in de eerste dagen van de opvang in De Boog. "Om de verveling tegen te gaan, gingen wij als jongerenwerkers sporten met de kinderen. Praten deden we met handen en voeten." Toch, zegt Rik, hebben die eerste weken zeker bijgedragen om goed te integreren. "Er was contact. Niet alleen met ons, maar ook met jongens en meisjes hier uit het dorp die de Syrische jongeren graag wegwijs wilden maken in het Krimpense." Met Pierre gaat het 'best goed'. Hij volgt een opleiding aan het Wolfert College in Rotterdam en is deze week druk met allerlei toetsen. In zijn vrije tijd werkt hij bij Dirk van den Broek op de Crimpenhof. "Ik wilde werken om geld te verdienen. Met hulp van Rik is het me gelukt om een baantje te vinden bij de supermarkt."
Kapseizen
Toen de bommen vielen op Aleppo, besloten zijn ouders de stad te ontvluchten. Zijn vader bleef in het relatief veilige Homs. Samen met zijn moeder en zusje reisde Pierre door naar Libanon. Daar pakten ze het vliegtuin naar Turkije, om van daaruit illegaal de oversteek naar Griekenland te maken. Een hachelijke onderneming, want net voor het eiland Limnos dreigde het houten bootje waarin ze zaten te kapseizen. Via Griekenland belandde het gezin uiteindelijk in Nederland. In het begin moest hij aan alles wennen. Bijvoorbeeld aan het uiterlijk van de mensen. "Syriërs hebben allemaal zwart haar. Hier in Nederland zag ik voor het eerst iemand met blond haar." En het weer is ook een dingetje. "Het regent hier altijd", lacht Pierre. Wat hem het meest opviel? "Toch wel hoe de mensen hier met elkaar omgaan. Ze zijn echt beleefd tegen elkaar. Da's echt een verschil." Hij volgt het nieuws in Aleppo op de voet. Via WhatsApp krijgt hij berichtjes over de huidige situatie in de stad. "Het was verschrikkelijk toen we weggingen en het is er nog steeds verschrikkelijk." Aan terugkeren denkt hij dan ook niet. "Mijn toekomst ligt hier, in Nederland. Ik wil mijn Havo-diploma halen en daarna naar het HBO. Iets met management lijkt me wel wat."