Lesley Veen op 4 januari naar Filipijnen
Aftellen is begonnen
Moederziel alleen in een ziekenhuis aan de andere kant van de wereld. Nee, dat wil niemand. Daarom is Lesley Veen uit Schoonhoven verheugd over de steun van Marcel van der Kleijn. Hij vliegt over twee weken mee naar Zuid-Oost Azië. "Je moet iemand hebben, die je kan vertrouwen en waar je op kan bouwen. Marcel is mijn stiefbroer. Hij kent mij van haver tot gort. Hij is jongerenwerker en momenteel werkloos. Dat komt nu goed uit. Twee maanden wegblijven is geen probleem voor hem."
Van der Kleijn knikt. Hoewel hij liever zijn baan had behouden, kende zijn situatie ook een voordeel. Nadat in Schoonhoven de inzamelingsactie voor Lesley Veen was gestart, opperde de persoon in kwestie dat hij het liefst zou worden bijgestaan door een goede bekende, een buddy. Zijn stiefbroer begreep de boodschap. "Ik ben directe familie, ook al zou je dat niet meteen zeggen. Ze noemen ons wel eens 'duo Penotti'. Zijn vader en mijn moeder kregen een relatie. Dan krijg je zo'n prachtige mix", lacht de begeleider.
Lesley Veen ziet het avontuur met veel vertrouwen tegemoet. "In zo'n tachtig procent van de gevallen biedt stamceltherapie uitkomst. Eerst worden stamcellen uit je bloed gehaald, dan volgt intensieve chemo om de witte bloedlichaampjes te vernietigen en vervolgens worden de stamcellen weer terug getransplanteerd. Het lichaam wordt feitelijk gereset. De bijwerkingen zijn niet mals. Het is enorm vermoeiend en je bent erg kwetsbaar. Een kleine infectie kan meteen einde oefening betekenen. Het afweersysteem is tijdelijk uitgeschakeld door de chemo. Daarom moet je je na de ingreep goed beschermen. Ik krijg ook een mondkapje om en moet mensenmassa's mijden."
Risicovol
In Nederland vinden specialisten deze zware, experimentele behandeling nog te risicovol, maar in Mexico, Zweden en de Filipijnen zijn patiënten welkom. Lesley Veen haalt de schouders op over de gevaren van de therapie. "Ik heb toch geen keus. Als ik niets doe, kan ik binnenkort alleen nog maar de hele dag op bed liggen. De berichten van lotgenoten die zich nu weer kunnen verplaatsen, zijn bemoedigend. Dat wil ik ook."
Hij had daarbij het geluk dat hij een maand eerder dan gepland terecht kon in het Makati Medical Center. "Elke dag eerder is meegenomen. Ik zou bij wijze van spreken vanmiddag naar Manilla willen vliegen, maar ik was al blij dat ik op de wachtlijst stond. Wie weet hoeveel mensen wereldwijd een duidelijke verbetering wensen? Daarom wil ik zo gezond mogelijk worden opgenomen. Ik rook niet meer en eet gezond. Ondanks de fysieke achteruitgang, voel ik wat fitter. Multiple sclerose is niet pijnlijk. Het draait om je zenuwstelsel, je besturingssysteem. Mijn hersenen geven mijn benen aan dat ze stap voor stap moeten lopen, maar dat signaal komt niet binnen. Zo vallen steeds meer functies uit. Daarom moet je ook niet denken dat die stamceltherapie zaligmakend is. Ik huppel straks echt niet door de straten van Schoonhoven. Dat herstelproces zou zomaar een jaar in beslag kunnen nemen. Echt, dat maakt me niets uit. Het zou fijn zijn als ik niet of minder afhankelijk was van anderen. Dat ik mezelf kan redden in huis."
'Als ik niets doe, kan ik alleen nog maar op bed liggen'
Het aftellen is dus begonnen. Patiënt en begeleider hebben reeds enkele malen contact gehad met de specialisten uit Manilla. Overeenkomsten zijn getekend. Reis en hotels zijn geboekt. Daarvoor stelde een anonieme sponsor zich vorige maand garant. Neuroloog dr. Willy Lopez zal zich in het Makanti MC over Lesley Veen bekommeren. "Ze hebben inmiddels veel ervaring met MS-patiënten. We zullen uiteraard het thuisfront op de hoogte houden van de ontwikkelingen via boodschappen op Facebook. Daarvoor heb ik Marcel meegenomen", lacht Lesley.
Collectebus
De Schoonhovenaar heeft zich verbaasd over de enorme steun vanuit de gemeenschap. Hij was er zich van bewust dat hij door zijn baan als binnenvaartschipper de grote onbekende was in de Zilverstad. "Dat kan ik nu wel vergeten. In het Arto Theater, de oliebollenkraam en diverse kroegen staat een collectebus met een foto van mij op de bar. Daarnaast zijn er zoveel activiteiten geweest rond mijn persoontje dat ik inmiddels bekender ben dan de burgemeester. Volslagen onbekenden hebben zich ingezet om 60.000 euro bijeen te krijgen. Het houdt niet op. Binnenkort gaan sportschool Nippon en leerlingen van de Ichtusschool aan de slag om geld in te zamelen. Dat voelt fijn, hoor. Maar ik vind het bijna een plicht om straks rechtop lopend mijn gulle gevers te bedanken. Het mag niet misgaan in het Verre Oosten. Ik weet ook wel, dat niemand mij iets kwalijk zal nemen als het niet lukt. Het lichaam bepaalt immers of het een succes wordt. Ik ben positief gestemd. Mogelijk is dat ook van invloed bij mijn behandeling en het herstel. Ik zal er alles voor doen. Jullie horen nog van mij."