Julia (7)
Wat voorafging: De Vlaamse Julia is na de Eerste Wereldoorlog gevlucht en werkt in hotel De Linden in Zaltbommel. Eén van de gasten, Raymond, doet haar hart sneller kloppen. Maar hij moet plotseling terug naar Antwerpen.
De andere morgen namen ze afscheid van elkaar. Raymond aarzelde wat met het wegbrengen van zijn bagage naar de auto. Hij draaide zich om, zette de koffer op de grond, en zei tegen Julia: "Vind je het goed dat ik je schrijf?" Daar had Julia geen enkel bezwaar tegen. Ze straalde van blijdschap en kuste hem spontaan op beide wangen.
Raymond vertrok naar België en liet een blijde Julia achter.
Na een dag of acht ontving Julia de eerste brief van hem. Ze schreef direct terug. Zo ontstond er een levendige correspondentie tussen hen beiden. Een briefwisseling die steeds intiemer werd.
Drie maanden later ontving Julia een brief met de mededeling dat Raymond weer naar Nederland zou komen en dat hij dan graag weer in Hotel De Linden wilde logeren. Hij schreef dat hij dit keer met een heel speciale missie naar het hotel zou komen.
Op de dag dat Raymond zou arriveren, had Julia al diverse keren uit het raam gekeken of hij er al aan kwam. Eindelijk hoorde zij een auto stoppen voor het hotel en stapte hij uit. Ze verwelkomden elkaar een beetje onhandig, want ze was natuurlijk gewoon aan het werk.
Ze liepen samen naar binnen en Julia vroeg hem: "Heb je geen koffer bij je?" "Nee", zei hij, "dit keer niet. Ik blijf namelijk maar één dag!" Julia keek hem aan met een blik waaruit diepe teleurstelling sprak. Dat had ze niet verwacht.
Raymond zei: "Ik moet even naar de stad, een boodschap doen. Ben over een uurtje of zo terug en dan praten we wat." Julia kon alleen maar knikken. Ze had een brok in haar keel. Ze voelde zich behoorlijk ontredderd.
Na anderhalf uur kwam Raymond weer het hotel binnen lopen met een brede grijns op zijn gezicht en in zijn rechterhand een enorme bos rode rozen.
"Kom eens even hier Julia," zei hij. "Ik heb je wat belangrijks te zeggen!" Op het zelfde ogenblik ging de deur van de keuken open en kwamen Stephanus en Miep het café in. Ook zij hadden een glimlach op het gezicht.
Wat gebeurt hier?, dacht Julia!
"Lieve Julia," zei Raymond. "Ik ben vandaag maar met één doel uit België gekomen en dat doel ben jij. Wil je met me trouwen?"
Hij gaf haar de bos rozen en stak zijn hand in zijn jaszak en haalde er een klein vierkant doosje uit en opende het.
Een schitterende ring met een diamanten steen flonkerde haar tegemoet! Ze was sprakeloos en haar ogen liepen vol tranen.
"Krijg ik geen antwoord op mijn vraag?" zei Raymond.
Julia knikte alleen maar. Ze kreeg geen woord over haar lippen.
Wordt vervolgd.