Ineke Oosthoek bundelt fragmenten van rouw
'Twee dochters op een wolk'
Ineke Oosthoek uit Zaltbommel is moeder van twee kinderen. Haar dochter Martine overleed in 1997 op 21-jarige leeftijd. Dochter Emmy overleed in 2013, zij was toen 36 jaar. "Ondanks mijn verdriet ben ik een gelukkig mens", zegt Ineke.
Martine overleed volkomen onverwacht na een hevige epileptische aanval. Haar vriend was internationaal vrachtwagenchauffeur en vanuti Italië onderweg naar huis. Toen een buurvrouw zag dat de achterdeur van hun huis in Veghel al twee dagen open stond en de dekbedden uit het bovenraam hingen te luchten, ging ze samen met een andere buurvrouw een kijkje nemen. Ze vonden Martine in de woonkamer. "Ik herinner me weinig van de jaren na haar overlijden", zegt Ineke. "Ik heb heel veel dingen uit die tijd weggeduwd. De rouw kwam in kleine stukjes en beetjes. Mijn herinneringen sprongen heen en weer, de emoties wisselden elkaar in snel tempo af." Al een aantal jaren schrijft Ineke haar herinneringen op. Eerst op een forum voor ouders van overleden kinderen, later op de website 'Heel Nederland Schrijft'. Ze is van huis uit holistisch tekendocent en verwerkt haar gevoelens ook in prachtige illustraties. Volgende maand komt er een boekje uit, waarin veel van de verhalen en tekeningen zijn gebundeld. Een fragment:
In het rouwcentrum kan ik er niet meer omheen. Daar ligt mijn oudste dochter, dood. Martine heeft van de verzorgenden een keurig kapsel gekregen, met een brave scheiding. Ik zeg half hardop: "Wat hebben ze toch met je haar gedaan? Dat kan zo niet blijven." Ik roefel er flink doorheen en pak haar hand, wat is die koud! Ik wil hem warm wrijven, net als toen ze klein was.
Zestien jaar na het overlijden van Martine kreeg Emmy kanker. Bij de diagnose was meteen duidelijk dat er uitzaaiingen waren en er geen genezing mogelijk was. Behandeling om het leven te verlengen en de pijn te bestrijden kon wel en daar koos Emmy voor. Ze heeft meerdere chemokuren en bestralingen ondergaan. Ineke ging bij elke chemokuur met haar dochter mee naar het ziekenhuis in Nijmegen. Die periode is heel zwaar en intensief geweest. Als er iets fout kon gaan, ging het fout. Zo kreeg Emmy een klaplong en ging er van alles mis met infusen. Ineke maakte alles van dichtbij mee. "Van Martine heb ik geen afscheid kunnen nemen, bij Emmy duurde het afscheid een jaar", vertelt ze.
In 2013 weet ik dat het de laatste keer is dat Emmy bij mijn verjaardag kan zijn. Als ze naar huis gaat, kijk ik haar na en het voelt alsof ze letterlijk mijn leven uit rijdt. In de aanloop naar mijn verjaardag 2014, zie ik steeds dat beeld voor me. Een oranje autootje dat van me wegrijdt, een film die niet te stoppen is.
In dat laatste jaar gingen Ineke en Emmy samen nog een keer naar Vlissingen, waar ze eerder een keer waren geweest. Die paar dagen waren fantastisch, maar niet lang daarna ging het bergafwaarts met haar. "Op het laatst had ze verschrikkelijk veel pijn en ging het heel hard. We moesten haar helpen om haar bed uit te komen." Met hulp van de Thuiszorg is de laatste paar dagen voortdurend aan haar bed gewaakt, zodat ze niet naar een verzorgingshuis hoefde en thuis kon sterven. Bij haar hondje en twee katten, zoals ze zelf zo graag wilde.
'We blijven onverbrekelijk met elkaar verbonden, mijn lieve dochters en ik'
De laatste avond zaten Ineke en haar man Ron bij Emmy, die in een bed in haar woonkamer lag. "We hielden allebei een hand van haar vast. En plotseling verscheen er ontspanning op haar gezicht en zagen we het leven er uit glijden. Het is een van de mooiste dingen die ik ooit heb gezien." Ineke heeft bij de verzorging van Emmy kunnen helpen. "Dat was heel fijn, omdat ik dat bij Martine niet heb kunnen doen", vertelt ze. Emmy had gekozen voor crematie en wilde graag dat haar as uitgestrooid zou worden over het graf van haar zus en dat is ook gebeurd.
Dan komt 2015. Ik ben, alwéér, jarig. In februari neem ik me voor er met wat vriendinnen en vrienden aandacht aan te besteden. Dat lijkt op dat moment een heel goed plan. Naarmate de tijd verstrijkt, twijfel ik steeds meer. Niet, wel, zeg ik het af, laat ik het doorgaan? Het kost heel wat kopzorg. Omdat ik de beslissing almaar voor me uitschuif, kan ik op een gegeven moment niet anders als het avondje door laten gaan. De eerste gasten komen. Ik ben wat paniekerig, het dreint in mijn hoofd dat ik Martine en Emmy zo mis, ze erbij wil hebben. Ik vind het enorm moeilijk. Ik luister naar wat er gezegd wordt, kan er echter geen touw aan vastknopen. Gelukkig kan ik wat later het tij keren. Ik raap me bijeen en ik kom erbij! Word zelfs erg blij, er zijn lieve mensen, grappige voorvallen passeren de revue. Er is genoeg te lachen en daar kan ik heerlijk aan mee doen! Af en toe kijk ik, in gedachten, naar het wolkje waar Martine en Emmy gezusterlijk op zitten. Ze knipogen naar me terug en vinden het fijn dat ik zo geniet van deze avond. Waar ze wel degelijk bij zijn, alleen niet lijfelijk aanwezig. Ze zullen er ook in de toekomst altijd bij zijn. We blijven immers onverbrekelijk met elkaar verbonden. Mijn lieve dochters Martine, Emmy en ik.
De teksten van Ineke maken op internet veel reacties los. Dat heeft haar doen besluiten ze in boekvorm uit te brengen, zodat ze lotgenoten kan helpen. De teksten zijn gebundeld in het boek 'Twee dochters op een wolk, de rouw van een moeder', dat op donderdag 10 november wordt gepresenteerd in Het Hof in Zaltbommel. Het boek kost 21,50 euro en is verkrijgbaar via:
q www.heelnederlandschrijft.nl