Herinnering aan Docter Conserven
Al fietsend richting station Zaltbommel ga ik rechtsaf het oude ijzeren bruggetje over en kom uiteindelijk op de kruising naar rechts, waar een eindje verder de firma Plieger is gehuisvest. Ik fiets op de Kokskampseweg en jawel hoor, daar komen de herinneringen weer!
Precies 60 jaar geleden vestigde zich, daar op die plek, Docter Conserven in een splinternieuwe fabriek. Het bedrijf was afkomstig uit Beverwijk. Groenten en fruitteelt in de regio was zeer waarschijnlijk de reden dat men voor deze nieuwe locatie koos. Voor Bommel was het een hele gebeurtenis. In en rondom de stad was er in die tijd nauwelijks industrie, dus zo'n nieuwe fabriek bood kansen voor iedereen die werk zocht, ook voor mij.
Als jonge medewerker kon ik aan de slag op kantoor. Overal inzetbaar, dat wel! Het is misschien gek maar de herinneringen aan zo'n eerste baantje zijn blijvertjes. Ik heb er niet zo erg lang gewerkt want ik moest op een bepaald ogenblik in militaire dienst. Tja, het was Koude Oorlog dus het land had je nodig!
Terugdenkend durf ik met een gerust hart te zeggen dat ik in die periode enigszins een flierefluiter was die trachtte van elke dag een feestje te maken, ook op het werk. Dat bracht me soms wel eens in conflict met afdelingschefs, die me dan op vermanende toon duidelijk probeerden te maken wat mijn plichten waren.
Een echte stilzitter was ik niet dus zwierf ik vaak door de fabriek om te kijken wat er zoal gebeurde. Een praatje maken met Bosman, de chef van het ketelhuis. De twee vrijstaande woningen aan de andere kant van de weg werden door hem en zijn zoon bewoond. De jonge heer Docter woonde in de bungalow op het terrein. Als hij je aankeek, had je altijd het gevoel dat hij constant boos was. Die uitstraling had hij waarschijnlijk vanwege het feit dat zijn ene oog van glas was. Het kantoorgedeelte van het bedrijf werd doorsneden door een lange gang met ruimten links en rechts. Het linker gedeelte had geen zicht naar buiten, daar huisden boekhouding en directie.
De oude heer Docter, toen nog regelmatig aanwezig, was een grote man die door zijn dwingende persoonlijkheid bij iedereen ontzag opriep. Ik herinner me niet hem ooit in een ander dan een donker kostuum te hebben gezien. Een echte directeur! Hij had één probleem, hij kon moeilijk namen onthouden. Dat bracht soms hilarische situaties met zich mee! De toenmalige directiesecretaresse Mejuffrouw Rombeek, die ook in Beverwijk werkzaam was geweest, moest natuurlijk komen opdraven wanneer mijnheer Docter senior haar nodig had voor het dicteren van een brief bijvoorbeeld. Alleen, hij vergat regelmatig haar naam. Ik herinner me nog goed dat de deur van zijn kantoor openvloog, hij midden in de gang ging staan en luidkeels met bulderende stem riep om juffrouw Rombach of, wat ook ooit gebeurde, om juffrouw Dingeskerke! Dat werkte bij iedereen op de lachspieren. Niet alleen bij mij dus!
Wordt vervolgd.