Harke en Ina Harkema
'Alsof ik in een achtbaan zat'
Dominee Harke Harkema werd geboren in Wijk en Aalburg, daar waar zijn vader diepe indruk maakte tijdens zijn tijd als dominee gedurende de Tweede Wereldoorlog. Vervolgens woonde hij samen met zijn vrouw in achtereenvolgens St. Philipsland, Brakel, Onstwedde en Middelharnis. In die laatst genoemde plaats openbaarde zich in 2010 prostaatkanker. Bestralingen volgden, waarna het leek alsof die behandeling zijn rugwervels aantastte. De toga was opeens veel te lang, het lichaam was maar liefst 25 centimeter korter geworden en lijfelijk kreeg de dominee te maken met veel pijn. Het was in 2012 dat nog een diagnose werd gesteld: de ziekte van Kahler (een vorm van botkanker).
De zichtbaar emotievolle dominee kiest zijn woorden zorgvuldig en al pratend lijkt het alsof hij opnieuw de diagnose van de dokter aanhoort. Meneer ik heb slecht nieuws voor u want het lijkt erop dat u voor de tweede keer in uw leven geconfronteerd wordt met kanker. "Diep van binnen had ik een dergelijk bericht enigszins verwacht want als de reparatie van je steeds verder inzakkende wervels niet lukt, is er iets ernstigs aan de hand. Vanwege mijn leeftijd zou ik niet meer in aanmerking komen voor een transplantatie. De volgende dag echter belde het ziekenhuis met het verrassende bericht dat de deskundigen in de Daniël den Hoedkliniek in Rotterdam toch een stamceltransplantatie wilden proberen. Zo kort na het slechte nieuws opeens goed nieuws, het voelde alsof ik in een achtbaan zat. Mijn gevoelens werden op de proef gesteld maar één ding was duidelijk: ik was blij en verheugd met deze nieuwe kans. Op naar Rotterdam waar drie chemokuren volgden van telkens een maand. Ik voelde me ziek en lamlendig, vermagerde sterk en reageerde niet goed op medicijnen. Toen het grote moment daar was om mijn eigen cellen te oogsten, bleek dat niet te lukken. Wat een teleurstelling en dat terwijl ik al zo ziek was. Gelukkig heeft God me bewaard voor opstandigheid maar verdriet was er zeker wel. Terug naar de dokter die sprak over 'wellicht nog vijf jaar'. Ik was een schim van hoe ik ooit was: kon niet meer preken, zou niet na mijn pensionering nog enkele jaren ter ondersteuning van een predikant actief zijn, kon niet toeleven naar mijn emeritaat. Alles gebeurde opeens zo plotseling dat ik het nauwelijks kon bevatten. Ik nam afscheid van de kerk in Middelharnis, kwam in een rolstoel terecht en we verhuisden naar Onstwedde." Het echtpaar woont in een prachtig appartement in een plaats waar de dominee 22 jaar predikant is geweest, daar waar het gezin destijds een breed sociaal leven opbouwde. In Onstwedde zijn ze dichtbij hun overleden dochter gaan wonen. Het meisje werd op 17-jarige leeftijd, dus lang vóór het ziek zijn van het echtpaar, door een ongeluk uit het leven weggerukt. Over het Groningse dorp met zo'n 3000 zielen lag na het overlijden een deken van diepe rouw. Ina Harkema: "Wat een intens gemis is dat nog altijd en wat een groot verdriet. Waarom moest haar dit overkomen? Ondanks dat we beroepsmatig al veel leed hadden gezien, voelde dit als een mokerslag. De latere ziektes van ons beiden hebben we waarschijnlijk mede door het verlies van onze dochter enigszins gelaten verwerkt. In mei 2013 kreeg ik na een beenmergpunctie in het UMC te Groningen te horen dat er bij mij acute myeloïde leukemie vastgesteld was. Mijn eerdere klachten vielen in één ogenblik als puzzelstukjes op zijn plaats. Die diagnose kwam relatief kort, nadat mijn man zijn uitslag te verwerken had gekregen. Mijn wereld stortte in, met als grootste zorg: hoe moet dat nou thuis? Ik heb vreselijk gehuild, maar klampte me vast aan de mededeling dat er kansen waren voor een goede behandeling in de vorm van een stamceltransplantatie. Twee forse kuren volgden, veel bloedtransfusies heb ik ondergaan en stamcellen kwamen beschikbaar via een onbekende donor. Op dit moment gaat het redelijk goed, soms te goed doordat de nieuwe cellen niet alleen de kankercellen opruimen maar ook de goede cellen met als gevolg dat ik regelmatig aan de Prednison zit."
Twee kankerpatiënten die nog elke dag pijn voelen over de lege stoel die hun overleden dochter achterliet. Beiden zeggen ze: "Dat je allebei bloedkanker hebt, is heel moeilijk te aanvaarden. We beseffen dat we er beiden al niet meer hadden kunnen zijn. Het is geweldig hoe mensen met ons meeleven tot op de dag van vandaag middels kaarten, brieven, steun enz. Fantastisch dat vrienden, familie, kinderen en kleinkinderen ons zo goed bijstaan. En vooral ook de Thuiszorg. En wat een voorrecht dat we elkaar hebben, dat voelt als een grote rijkdom. Bovenal danken we onze trouwe God; op de een of andere manier hebben we kracht gekregen om voort te gaan met leven. We staan nog bewuster in het leven dan voorheen en genieten van onze hobby's en we zijn blij met iedere dag en dankbaar voor onze levensavond."