Vijftig jaar en nog steeds topfit
leerdam • Op 12 oktober werd hij vijftig jaar, maar Ronald Visser voelt zich nog als een vis in het water op het voetbalveld. Inmiddels is de kersverse Abraham bezig aan zijn 46ste voetbalseizoen. Met LRC 2, uitkomend in de hoofdklasse, hoopt hij zich dit seizoen te handhaven.
De voetbalcarrière van Visser begint als hij vijf jaar is. Tot en met zijn vijftiende vertoont hij zijn kunsten op de voetbalvelden van LRC Leerdam, waarna de overstap naar Unitas volgt. Bij de Gorinchemse ploeg haalt hij als talentvolle verdediger zelfs het regioteam, waarin de beste jeugdspelers uit de regio spelen. Na enkele seizoenen houdt hij het voor gezien en is Kozakken Boys de club die hem oppikt. Zeventien jaar geleden besluit Visser om terug te keren op het oude, vertrouwde nest. Hij wil er afbouwen. Maar van stoppen is het nog steeds niet gekomen.
Hoe komt het dat hij nog zo fit is? "Dat is een vraag die ik inderdaad al heel vaak heb gehoord", begint hij lachend. "Maar ik denk dat ik gewoon geluk heb gehad met mijn lichaam. Ik heb er ook veel voor moeten laten. Ik drink bijvoorbeeld zelden, af en toe een mix of een wijntje, en heb nooit gerookt."
De familie Visser ademt voetbal. Vader Pauli speelde jarenlang in het eerste van Kozakken Boys, en zijn vrouw, Susanne, is het zusje van voormalig FC Utrecht- en Heracles Almelo-speler Elroy Asmus. Ook dochter en zoon voetballen in jeugdelftallen van LRC Leerdam. "We zijn er allemaal idolaat van. Het is zelfs zo dat als ik één keer per week train, ik de andere trainingsavond gewoon mis. Met het tweede elftal van LRC spelen we nu in de hoofdklasse, nadat we vorig seizoen kampioen werden. Het zou prachtig zijn als we ons dit seizoen kunnen handhaven. Ik vind het mooi dat ik nog altijd mijn steentje kan bijdragen aan het team."
Ondanks zijn leeftijd is Visser nog altijd een vaste waarde in het elftal. Als laatste man of voorstopper is hij wekelijks de oudste speler op het veld. "Het gebeurt inderdaad bijna nooit dat ik een speler bij de tegenpartij zie die even oud - of zelfs ouder dan ik - is. En als een tegenstander al boven de veertig uitkomt, dan is dat nog vaak de keeper ook." Hij omschrijft zichzelf als een speler die altijd wel een zeven scoort. "Nooit een tien, maar ook nooit een vier. Iemand waar je op kan vertrouwen, een stabiele factor. Iemand die sterk is in de duels en coachend is gegroeid." Dat was vroeger niet anders. Zijn stabiele indruk wekte ook bij verschillende betaald voetbalorganisaties (bvo's) de indruk dat Visser bij hen van toegevoegde waarde zou zijn.
Hij liet zelfs de kans liggen om bij De Graafschap te gaan spelen. "In mijn jaren bij Unitas kreeg ik de kans om samen met mijn trainer Pim Verbeek (oud-bondscoach van Australië en Zuid-Korea, red.) naar Doetinchem te verkassen. "Soms heb ik er spijt van dat ik dit niet heb gedaan, maar ik had het goed bij de amateurs. De drive ontbrak om naar een bvo te gaan. Ik ben ook niet iemand die snel een switch maakt in het leven, het was ter bescherming van mezelf."
'Zoals ik me nu voel, ga ik nog wel tien seizoenen door'
Het absolute hoogtepunt van zijn carrière moest toen nog komen. "Een van de mooiste wedstrijden was die een paar jaar later met Kozakken Boys in een beslissingsduel tegen Heerjansdam. In het laatste competitieduel moesten we onderling uitmaken wie er kampioen zou worden. Het werd een gelijkspel, waarna nog twee wedstrijden volgden. Thuis speelden we 1-1, waarna we in het uitduel tien minuten voor tijd nog 2-1 achter stonden. De bloemen werden al uit het hok gehaald om Heerjansdam te feliciteren, maar we kwamen vlak voor tijd nog langszij. En in de verlenging wonnen we zelfs met 2-4. Een geweldig moment om nooit te vergeten. Maar ook de wedstrijden in de KNVB-beker tegen Ajax, FC Utrecht en FC den Haag zal ik voor altijd onthouden."
Visser geniet nog veel te veel van het spelletje. "In mijn loopbaan ben ik twee keer geopereerd aan mijn meniscus, maar aan stoppen heb ik tot aan de dag van vandaag nog nooit gedacht. Als ik eens geblesseerd was, dan stelde ik mijn operaties uit tot de zomervakantie, zodat ik in de voorbereiding weer kon aansluiten. Zolang ik de jongens kan blijven bijbenen, hoor je mij niet over stoppen. In de wedstrijd tegen Sliedrecht 2 hingen er zelfs slingers voor me op, om mijn vijftigste verjaardag te vieren. Geweldig! Zoals ik me nu voel, ga ik nog wel tien seizoenen door."