Rinus en Miep: 'Adieu'
Afscheid met pijn in het hart
leerdam • Het burgemeesterschap was voor Houtman eigenlijk een toegift. Een 'bonus' na een lang bestuurlijk leven, waarin hij o.a. raadslid, Statenlid, Gedeputeerde, directeur van pabo De Driestar en 'trekker' van het Leerpark in Dordrecht was. Een paar dagen voor zijn 65e werd hij burgemeester van Nieuw-Lekkerland, kort na zijn afscheid daar werd hij in het voorjaar van 2013 voor diezelfde functie gevraagd in Leerdam. Het werk bleek hem om het lijf geschreven. In beide plaatsen wist hij – met zijn vrouw – de harten van de bevolking te stelen.
Houtman kreeg steevast lof toegezwaaid voor zijn kennis, wijsheid en bestuurlijke vaardigheden, zijn vaderlijke uitstraling, humor en relativeringsvermogen. "Het is Rinus die ons echt wat doet", zong de gemeenteraad vorige week en de inwoners sloten zich daar donderdag bij aan. "Aan de ene kant bestuurlijke kwesties goed laten verlopen, aan de andere kant al die mooie contacten met de inwoners", dat is een prachtige combinatie geeft hij zelf toe. "Mensen zich laten ontwikkelen, processen verder helpen, dat is mooi werk. Dat moeten de mensen zelf doen. Maar ik kan wel proberen zaken op gang te brengen." Hij schrok daarbij niet terug voor lastige vergaderingen, zoals de eerste bijeenkomst in de brandweerkazerne over de mogelijke komst van een AZC in Leerdam. "Enerzijds vond ik het een boeiend proces, anderzijds werd ik 'geraakt' door de mening van veel inwoners. Ik heb me afgevraagd: wat gaat er fout in de beeldvorming over medemensen die zoveel ellende hebben meegemaakt. Waarom is er niet meer begrip voor elkaar?"
Jubilea en rommelmarkten
Opmerkelijk was de rol die zijn vrouw – 'zeg alsjeblieft Miep'- speelde. Ze had haar eigen taken, maar net zo vaak trok het echtpaar – negen kinderen, 24 kleinkinderen, 49 jaar getrouwd - samen op. "Ik ging mee op jubileumbezoeken, bezocht rommelmarkten en andere activiteiten. Ik deed mee met de vrouwenvereniging van de Pauluskerk, breide en haakte voor oude vrouwen in Servië. Het groeide vanzelf. Het zijn ook dingen die mij 'liggen'. Ik praat met iedereen. Zelfs bij een verkeerslicht raak ik nog met mensen in gesprek." Haar man: "Ze legt heel gemakkelijk contact. Voor mij soms erg prettig tijdens bezoeken. Als ik alles in mijn eentje had moeten doen, was ik er ook nooit aan begonnen. Als je de 70 gepasseerd bent en zolang getrouwd bent, moet je er voor elkaar zijn. Het was goed om dit samen te doen." Zijn vrouw: "Hij vertelde best veel, ik was z'n praatpaal. Soms gaf ik advies, al vraag ik me af of-ie er ooit naar luisterde."
Samen beleefden ze Leerdamse hoogte- en dieptepunten. "De viering van 4 mei was heel mooi. Met steeds meer jongeren erbij. Indrukwekkend, je voelde de betrokkenheid." Indruk maakte ook de bereidheid van veel vrijwilligers om de vluchtelingen in M3 te hulp te schieten. "Een groot verschil met de stemming rond het AZC." Verdrietig waren de ernstige ongelukken waarbij Leerdammers om het leven kwamen. "Je merkt dat het op prijs wordt gesteld als je er dan bent."
Miep en Rinus – zoals ze sinds vorige week door het Leerdamse leven gaan – hebben de Glasstad in hun hart gesloten. Miep: "Drieënhalf jaar geleden kenden we Leerdam amper. Maar: wat is het een gezellige stad met een hartelijke bevolking." Haar man: "Ik had altijd begrepen dat het bestuurlijk een moeilijke stad was en er ook wel eens gedoe was met groepen inwoners. Daar hebben we niks van gemerkt. En inderdaad: we zijn met open armen ontvangen. We hoorden er bij. Tijdens mijn ziekte heb ik veel reacties gekregen. Vaak van onbekenden. Rond ons vertrek schieten mensen je aan, komen er bedankbriefjes binnen. Dat doet je goed." Zijn vrouw: "Mensen zeggen je gedag, zonder dat ze je kennen. In Gouda lopen mensen zomaar langs elkaar heen. Hier groeten ze. Ik denk ook met zoveel plezier terug aan de Sinterklaasvieringen in Schoonrewoerd. Onze kleinkinderen mochten mee op de brandweerwagen en kregen een cadeautje. Ik ga die contacten heel erg missen. Ik vond het heerlijk om al die dingen te doen."
Haar man: "Je moet keuzes maken. Enerzijds was het leuk geweest om nog een paar maanden door te gaan, maar je moet ook je verstand gebruiken. Het wordt hoog tijd om meer aandacht aan mijn vrouw en kinderen te besteden. Je weet niet hoelang je daar de gezondheid nog voor krijgt. Daarom heb ik gezegd dat ik nu echt stop. Waar de kinderen bij waren, dat maakt het nog lastiger om er op terug te komen. Bovendien heb ik nog zoveel hobby's. Ik popel om weer eens met mijn handen te gaan werken. De tuin is een wildernis, ik ga klussen bij de kinderen, aan de slag om stoven en kasten op te knappen en ik wil mijn kerkhistorisch onderzoek over Leiden eindelijk afronden. Ik geloof dat heel oktober inmiddels al vol zit."
Tot begin november blijft het echtpaar nog in Leerdam, dan keren ze terug naar hun woonplaats Gouda. "We kijken met dankbaarheid op deze jaren terug, we hadden Leerdam voor geen goud willen missen."
André Bijl