• Hennie Korevaar: 'Kwaliteit van leven vind ik heel belangrijk.'
• Hennie Korevaar: 'Kwaliteit van leven vind ik heel belangrijk.' Foto: Anne Marie Hoekstra

'Het werk in de zorg is pittig'

groot-ammers • Met een verdrietige blik in haar ogen schuifelt een mevrouw in haar nachtpon door de gang, op zwarte pantoffels en met verwarde haren. Ze klampt zich vast aan haar rollator. "Ik weet niet waar ik ben", zegt ze tegen de eerste persoon die ze tegenkomt. Het huilen staat haar nader dan het lachen. "Wat een ellende hè."

De vrouw die ze aansprak is Hennie Korevaar, VIG'er (Verzorgende Individuele Gezondheidszorg) en eerst verantwoordelijke in haar groep van twaalf ouderen. "U bent in de Hof van Ammers", zegt Hennie. Zij wist al dat deze mevrouw uit haar bed was gestapt; een bewegingssensor gaf een signaal door aan de pieper in haar zak. Hennie helpt de bewoonster om haar rollator te draaien. "We gaan eerst eens even wassen en aankleden." Even later, in haar eigen badkamer, mag de fris gewassen mevrouw kiezen welke blouse ze aan wil. "Steek uw arm maar in de mouw", zegt Hennie.
Aan de journalist van Klaroen.nl legt ze uit dat het belangrijk is om de bewoners met geduld te helpen. "Als je 's morgens al gaat haasten, worden de mensen heel onrustig. Je kunt beter rust creëren, daar heb je later op de ochtend profijt van."
Hennie was er al voor zevenen. Officieel begint haar werkdag om zeven uur, maar voordat ze start wil ze de rapportage goed lezen. In de keukenhoek van de gemeenschappelijke woonkamer maakt vakantiehulp Rianne pap klaar. "Die is te heet", zegt Hennie. De schaal gaat even in een gootsteen met koud water.

Druk programma

Hennie loopt naar de kamer van een mevrouw die met een verzameling knuffels in bed ligt. "Waarom mot ik hier blijven?" vraagt ze in onvervalst Alblasserwaards. Hennie legt uit dat ze in de Hof van Ammers woont. Ze dient medicijnen toe. Dan is het tijd voor het ontbijt van een andere bewoonster. Zij heeft slikproblemen en moet met engelengeduld geholpen worden met pap eten. Daarna volgt een druk programma dat bestaat uit mensen wassen en aankleden, kunstgebitten in doen, brillen opzetten, haren kammen. Om acht uur arriveert collega Petra van Herk. Zij dekt de ontbijttafel en helpt mensen met eten. Ook de werkdag van Ineke van de facilitaire dienst is begonnen. Ze dweilt de woonkamer en vertelt: "Ik maak ook de kamers van bewoners en badkamers schoon."
Vakantiekracht Rianne werkt tot tien uur. Daarna moeten Petra en Hennie het samen doen. "Tot voor kort waren we tot een uur met z'n drieën", vertelt Petra. "Nu zijn we vanaf tien uur nog maar samen en vanaf twee uur is Hennie een uur alleen, totdat om drie uur de avonddienst komt. Hennie werkt tot half vier. Het is pittig. Activiteiten vallen nu soms in het water, daar hebben we geen tijd meer voor. Ik vind het wel eens triest. We proberen nog wel een sjoelbak neer te zetten of wat te zingen. En vrijwilligers nemen activiteiten over." Waarom is het aantal zorguren teruggeschroefd? "Je krijgt zorguren op basis van de zorgzwaartepakketten van de bewoners. Wij gaven te veel zorg." Nu geven de medewerkers 'soms wat extra gas', om toch nog even met een bewoner te kunnen wandelen of naar de bakker te gaan. Maar opschieten om tijd te winnen voor bijvoorbeeld een potje sjoelen is lastig. De dementerenden worden schrikachtig van haast.

Kanarie

Om kwart over tien nemen Petra en Hennie even tijd voor koffie met de bewoners. Er is lekkere appelkoek bij. Een mevrouw die even daarvoor nog in haar stoel zat te slapen, meldt dat ze wil helpen met was vouwen. En een andere mevrouw wil afdrogen. "Dat doe ik zo graag." Petra zet een muziekje op, de kanarie van de afdeling fluit vrolijk mee.

Voor de warme maaltijd om twaalf uur komt er een vrijwilligster, Ria van Herk. Ze is onmisbaar. Petra: "Hennie en ik hebben voor de lunch om de beurt een half uur pauze. Zonder de hulp van een vrijwilliger zou dat heel moeilijk zijn." Vorig jaar hadden ze het nog drukker. Er werden helpenden ontslagen. In hun plaats moesten er hoger geschoolde VIG'ers komen. Hennie: "Die zijn niet voor het oprapen. We werkten met uitzendkrachten, maar dat is voor deze doelgroep niet zo goed. Als team moesten we meer in de gaten houden." Ze begrijpt de verandering wel. "De zorg wordt steeds complexer, het is daarom prettig als je collega ook VIG'er is. Maar ik vraag me wel eens af of de regering door heeft wat er nodig is. Het gaat niet alleen om wassen en eten geven, aandacht is belangrijk. Je voelt je soms tekort schieten. Maar ik vind mijn werk mooi. Ik kan eenzaamheid even opheffen met een praatje. Een glimlach is mijn beloning. Het mooiste is: dat er iemand is die ze kunnen vertrouwen."