Bewoners genieten van extra aandacht tijdens jubileum
'Geen rood op mijn lippen hoor'
haaften • "Heerlijk zeg, die bubbels! En dan die voetmassage!" Een mannelijke bezoeker van de beautydag is helemaal opgekikkerd van de behandeling van Gertrude van Doorn. Als pedicure van zorgcentrum De Wittenberg verzorgt zij wekelijks de voeten van cliënten. Maar vandaag doet ze alleen maar verwenbehandelingen. Voor dit onderdeel van het feestprogramma is het restaurant omgetoverd tot beautycenter. De belangstelling voor een voetenbadje is groot. Op haar hurken trekt Gertrude de ene steunkous na de andere uit. "Krijg je geen last van je rug?" vraagt mevrouw De V. bezorgd. Ook zij zit lekker te bubbelen. "Zo meteen ga ik maar eens kijken bij de schoonheidsspecialiste. Maar ik hoef geen rood op mijn lippen hoor!"
Lippenstift heeft schoonheidsspecialiste Nellie Pippel vandaag sowieso niet meegebracht. Wel milde producten voor de oudere, vaak gevoelige huid. De Haaftense is in een andere ruimte op de begane grond van het zorgcentrum in de weer met natte, hete doekjes op het gezicht van mevrouw Van U. Zo wordt haar huid lekker gereinigd. "Het kan wel zeven, acht jaar geleden zijn dat ik voor het laatst bij de schoonheidsspecialiste was", vertelt de dame vanuit haar comfortabele ligstoel. Een verzorgende steekt haar hoofd om de deur. "Wie bent u? Ik herken u niet!" lacht ze.
Mevrouw De V. en mevrouw Van U. wonen in de aanleunwoningen bij het Haaftense zorgcentrum. In De Wittenberg zelf wonen mensen die intensieve zorg nodig hebben. "Heel anders dan bij de start, vijftig jaar geleden", weet Cor van de Craats, sinds 2003 directeur-bestuurder van Wittenbergzorg. Onder die organisatie valt onder meer ook de thuiszorg, de tak die zoveel aan belang heeft gewonnen.
"Vroeger was De Wittenberg puur een bejaardenhuis. Je moest zorgen dat je er op je 65e gezond en wel in zat, want als je iets mankeerde mocht je er niet meer in."
De gesprekken over een bejaardenhuis waren overigens al in 1955 gestart, iets wat je rond die tijd op veel plaatsen in het land zag. Vanuit Geldermalsen richtten verschillende kerken samen een stichting op. De protestants-christelijke identiteit is altijd gebleven; de naam De Wittenberg verwijst naar Luther. "Maar we staan open voor iedereen", benadrukt de directeur, die trots is op de 'mooie plaats' die Wittenbergzorg heeft verworven in de regio. "Dat komt door de grote betrokkenheid van iedereen. Er werken hier intussen bijna 200 mensen en we hebben ook nog eens ruim 120 vrijwilligers."
Na ruim tien jaar praten verrees het gebouw uiteindelijk in Haaften. De 'eerste Wittenberg' telde twee bouwlagen. Toen dat na twintig jaar te klein werd, werd het pand gesloopt. "Ook het huidige pand, uit 1988, herken je van binnen niet meer terug", zegt Van de Craats. De ontwikkeling van bejaardenhuis naar verzorgingshuis naar verpleeghuis ging gepaard met interne verbouwingen.
De bewoners die niet vitaal genoeg zijn om de feestelijkheden op de begane grond mee te maken, worden op hun eigen afdeling in de watten gelegd. Linda van den Heuvel-van Dalen, in dienst bij Wittenbergzorg, zet krulspelden. "De bewoners genieten echt van dit één op één contact", vertelt ze enthousiast, om vervolgens flink de pas erin te zetten naar de kamer van mevrouw Van Z. Werken in een verpleeghuis is hárd werken.
"Wat was er nou vanmiddag ook alweer? Een verrassing?" informeert mevrouw Van Z. Linda verklapt: "Dan mag u naar de schoonheidsspecialiste." Haar dochter en kleindochter die op bezoek zijn, zijn blij met Linda en haar collega's. "Er wordt hier veel extra's georganiseerd voor de bewoners." Linda vertelt: "Gisteren hebben we op de ouderwetse manier koffie gezet, met bonen." De geur van de koffie en de lucifer waarmee het warmhoudlichtje werd aangestoken bracht allerlei herinneringen naar boven. "Mijn moeder hield die koffiemolen altijd tussen haar benen", weet mevrouw Van Z. opeens weer.
Daarna valt ze even stil. Peinzend: "Waar ging ik nou vanmiddag ook alweer naartoe?"
Om privacyredenen zijn de namen van bewoners afgekort.
Janneke Boogaard