Max Vermeulen doet op 2 juni mee aan Alpe d'HuZes
De strijd voelen en overwinnen
Bergwandelen deed Max Vermeulen (56) altijd al graag. Maar dat hij dat nog eens zou doen als deelnemer van Alpe d'HuZes had hij nooit gedacht. "Ik kende het initiatief natuurlijk en luisterde altijd wel naar de verslaggeving op Radio 2, maar het bleef ver van mijn bed. Tot vorig jaar. Toen voelde ik me ineens persoonlijk betrokken."
Dat had alles te maken met wat er in september 2014 was gebeurd. Max maakte weer eens een bergtocht. In de Dolomieten bedwong hij via de via ferrate diverse toppen. "Het was een geweldige tour, maar het ging niet heel lekker, ik was moe en had pijn", weet de Leerdammer nog. Twee weken later werd duidelijk hoe dat kwam. "Ik bleek met een paar gebroken ribben die bergen beklommen te hebben." De ontstellende diagnose: beenmergkanker.
Zware maanden volgden. "Op 3 oktober kreeg ik dat bericht dat ik de ziekte van Kahler had. In december zou ik horen welke kant het op ging. Sommige mensen leven jaren met deze ziekte, maar bij een heftige uitbraak kun je er ook opeens niet meer zijn. Ik werd ermee geconfronteerd dat ik misschien het leven los zou moeten laten. Mijn kinderen, mijn vrouw Henny. Die onzekere tijd was het allermoeilijkst."
De reactie van Max, in het dagelijks leven afdelingsmanager bij een verzekeringsmaatschappij, was regelen. "Ik heb gezorgd dat onze hele administratie thuis op een rijtje stond, zodat alles duidelijk was voor Henny als... Ik kwam in een vechtstand. Die werd alleen maar groter toen in december bleek dat het perspectief voor mij goed was."
Een intensief behandelingstraject volgde. Het lukte Max de dingen optimistisch te blijven bekijken. Misselijk van de chemo, nergens trek in? "Ik probeerde net zolang dingen uit tot ik iets vond wat ik wel naar binnen kreeg. Dat bleek salade van Johma te zijn. Daar hoef je bijna niet op te kauwen en ik proefde de smaak nog een beetje. Maanden heb ik bijna niks anders dan dat gegeten." Bergwandelen zat er natuurlijk niet in, maar Max hield zijn conditie op peil door elke dag te wandelen en trap te lopen.
In dezelfde periode verloren twee collega's de strijd tegen kanker. De ene had al eerder dan Max gehoord dat hij de ziekte had, de ander kreeg de diagnose later maar had een vorm die moeilijk te bestrijden was. Hoe verdrietig ook, ze inspireerden Max. Hij pakt hun bidprentjes erbij. Die gaan mee naar de Alpe d'Huez. De sporttest die hij aflegde om te kijken of hij er fysiek toe in staat zou zijn, haalde hij met glans. "Achteraf had ik nog wel een tandje meer kunnen geven, toch jammer dat ik dat niet heb gedaan."
Zijn typerende vechtlust zet hij ook in voor de grote actie van KWF op de Franse berg. "Met mij gaat het nu goed, ik heb nog wel last van vermoeidheid maar ik werk weer bijna volledig. Ik ben me er wel van bewust geworden hoe afhankelijk je ineens kunt zijn van de medische mogelijkheden. De strijd gaat door, met name voor onderzoek. We hebben tbc de wereld uit gekregen, hiv is ingedamd tot een chronische ziekte. Waarom zou dat bij kanker niet kunnen? Daar draag ik graag een steentje aan bij door de Alpe al wandelend te trotseren. Als het ware door de lijfelijke inspanningen de strijd voelen en overwinnen."
Trionfo a piedi, overwinning te voet, is de naam van het team dat hij samen met twee dochters en zijn vrouw vormt. Dochter Ingrid en Max als deelnemer, dochter Annemieke en Henny als verzorgers. "Bijzonder om dit met elkaar te doen. Je merkt ook dat een actie als Alpe d'HuZes het onderwerp 'kanker' bespreekbaar maakt, dat is een mooi maatschappelijk effect."
Onder andere via de school waar één van zijn dochters werkt, vrienden met culinaire talenten en appelflap bakkende kleindochters is het streefbedrag van 5.000 euro van het team behaald. Het regionale bedrijfsleven steunt Trionfo a piedi met harde euro's en het beschikbaar stellen van producten en diensten. "Ik denk dat we de 6.000 nog wel gaan aantikken."
'Regelaar' Max heeft de touwtjes van alle sponsoracties stevig in handen. Kon hij dat ook maar met zijn gezondheid. "Hoe het verder met mij gaat lopen, is moeilijk te zeggen. Ik heb een stamceltransplantatie met eigen cellen gehad. Daarvan ligt nog een voorraad in de vriezer voor als mijn situatie verslechtert. Daarna zijn er nog andere opties zoals stamcellen van iemand anders. Er is gelukkig steeds meer mogelijk. Als dit vijftig jaar geleden was gebeurd, had ik nu niet meer geleefd. De medische ontwikkelingen gaan razendsnel momenteel, daar houd ik me ook wel aan vast. Verder denk ik er niet meer steeds over na. We plannen wel wat minder ver vooruit. Ik leef zo gezond mogelijk, dat deed ik daarvoor trouwens ook al, maar ik wil ook genieten."
q deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/ teamtrionfoapiedi
'Met geld voor onderzoek kan kanker hopelijk in de toekomst een chronische ziekte worden'