'Ik heb mijn werk vreselijk gemist'
Coert van Ee is weer thuis
Welk gevoel er overheerst na de vier afgelopen maanden? Dankbaarheid, vooral dankbaarheid. Ik ben weer aan het herstellen, mag genezen. Daarnaast ben ik mijn vrouw en kinderen dankbaar voor alles wat ze voor me hebben betekend." Even blijft het stil. Dan: "En ik mis mijn werk heel erg. Werk en privé gaan bij mij in elkaar over. Ik betreur het dat ik dat proces rond de herindeling moet missen. Dat is zo'n prachtig traject. Hoe vaak heb je de kans om een herindeling mee te maken, om daar invloed op uit te oefenen? Ik vind de vorming van de Vijfheerenlanden zo interessant. Ik ben er vanaf het begin bij betrokken, jammer dat ik nu aan de kant sta."
Het gaat goed met Coert van Ee (61). Hij treedt als vanouds op als de perfecte gastheer, presenteert koffie met appelgebak. "Slagroom erbij? Staat de muziek niet te hard?" Hij ziet er goed uit, is vrolijk, oogt ontspannen. "Ja, het gaat prima. Ik voel me elke dag beter. Maar: ik heb een zware periode achter de rug. Soms merk ik dat ik een jasje heb uitgedaan." Hij praat openhartig over het ingrijpende ongeluk op dinsdagavond 10 november, de avond waarop de Zederikse gemeenteraad een besluit nam over de herindeling.
"Rond elf uur was de stemming, daarna ben ik al gauw naar huis gegaan. De volgende morgen stonden er een paar interviews gepland en daar wilde ik uitgerust aan beginnen." Vlak bij zijn woning ging het mis. Van Ee – met zijn vrouw naast zich – reed tegen een bus die in een bocht na de rotonde stond geparkeerd. "Ik weet niet precies meer hoe het gebeurde. Of ik gas gaf, terwijl ik wilde remmen? Ik kan het me niet goed meer herinneren. Het gebeurde allemaal in een flits. In ieder geval raakte ik die bus met een snelheid van 20, hooguit 30 kilometer en klapte met mijn linkeroog op het stuur."
Terwijl zijn vrouw buiten de schade opnam, ontdekte Van Ee dat de aanrijding onverwacht grote gevolgen had. "Mijn bril had mijn oogbal er uitgewipt. Ik hield mijn oog in m'n hand. Nee, pijn deed het niet, maar het was wel behoorlijk bloederig. Gek: mijn bril was onbeschadigd, die kon ik zo weer opzetten."
De burgemeester werd in allerijl met een ziekenwagen naar het UMC gebracht. "Mijn familie begreep meteen dat het mis was met mijn oog, maar om me een 'rustige' nacht te bezorgen, hebben ze me dat maar niet verteld. De volgende morgen stond er een arts aan mijn bed: 'Uw oog kunnen we niet meer redden, maar verder gaan we u weer helemaal opknappen'."
Pas een paar dagen later bleek de 'impact' van het ongeluk. "De eerste dagen voelde ik me redelijk. Ik maakte grapjes, kreeg bezoek, liet de Commissaris van de Koning weten dat vervanging echt niet nodig was en ik snel weer aan de slag wilde. Maar eigenlijk ging mijn toestand met de dag achteruit. Er bleek bloed tussen mijn hersenen en hersenpan te zitten, ik had last van evenwichtsstoornissen en na een paar dagen kreeg ik een 'delier', waardoor ik verward en onrustig werd. Ik kan me van die periode in het ziekenhuis weinig meer herinneren, maar de toestand was best ernstig." Na een maand in het ziekenhuis verhuisde Van Ee naar het revalidatiecentrum, waar hij tweeënhalve maand intensief aan de slag ging. "Fitness, zwemmen, geheugentraining; een programma waarin fysieke inspanning en rust op elkaar waren afgestemd. In de weekends ging ik naar huis en ook die afwisseling was goed voor mijn herstel."
'Je valt terug op de vaste waarden in het leven: je geloof, mijn vrouw en kinderen.'
Goede moed
Vorige week kwam hij thuis. Vol goede moed. Mét het optimisme dat hem zo kenmerkt. Hij vertelt monter over zijn oogoperatie. Grapt over zijn nieuwe plastic oogbol die er 'uitfloepte' nét toen er bezoek was en lacht vol leedvermaak over die keer toen hij tijdens de revalidatie van zijn fiets kukelde, omdat hij onverwachts een exemplaar met een terugtraprem had gekregen. "Ik blijf opgewekt, dat klopt. Dat heb ik van mijn vader. Dat geldt ook voor al die operaties. Ik kom altijd weer beter uit het ziekenhuis dan dat ik er naar toe ging. In het revalidatiecentrum heb ik met mijn vrouw en kinderen eerst een vakantie geboekt. Als het tegenzit, moet je iets moois hebben om je op te verheugen. We gaan met z'n allen naar Italië. Geweldig."
Maar er waren ook slechte dagen, geeft Van Ee toe. "Qua impact was dit de zwaarste ingreep die ik heb ondergaan. Ik wist niet hoe het zou aflopen. Ik was mijn oog kwijt, voelde me onzeker. Ik ben bijna 62, wat voor gevolgen zou dit hebben op mijn leven, op mijn gezondheid? Stel dat de revalidatie niet lukt. Met die vragen heb ik af en toe liggen worstelen. Op zulke momenten val je terug op de vaste waarden in je leven: het geloof, mijn vrouw en kinderen. Mijn vrouw is geweldig. Ze was mijn steun en toeverlaat en stond iedereen te woord." Hij voelde ook de verbondenheid met Zederik. "Ik heb zo'n 800 kaarten, 50 bossen bloemen en talloze mailtjes gekregen. Laatst kwam er een brief van de bewoners van een complete straat. Hartverwarmend. Zondag ging ik weer naar de kerk. Ook daar was de hartelijkheid groot."
De komende maanden werkt hij aan verder herstel, op 1 juli hoopt hij weer aan het werk te gaan. "André Bonthuis is een geweldige waarnemer. Maar ik kijk er enorm naar uit om zelf weer aan de slag te gaan. De combinatie van besturen, vergaderingen leiden en de contacten met mensen maakt dit werk zo afwisselend en boeiend. Een burgemeester is net een spin in het web, het mooiste werk dat ik me kan voorstellen."