'Ik ben vaak gezakt en wilde niet meer naar school'
Na jaren blokken dolblij met paspoort
groot-ammers • Blij als een doctor met zijn bul, dat is de 25-jarige Abul uit Groot-Ammers. Hij sprak Arabisch en Masalit, een van de veel Sudanese talen. Nederlands leren lezen en schrijven kostte hem heel veel moeite. Dat hij eind vorig jaar slaagde voor zijn inburgeringsexamen had hij niet meer durven hopen.
In november 2009 kwam Abul in Groot-Ammers terecht. Al snel verzamelde zich een legertje van vrijwilligers om hem heen. 'Mevrouw Riet' leerde hem Nederlands eten te koken ('Meestal kook ik aardappels'), 'mevrouw Anneke' hielp hem met zijn huiswerk voor het inburgeringsexamen, 'mevrouw Teunie' hielp hem met zijn post en 'mevrouw Corrie' was op allerlei momenten een steun en toeverlaat. "Ik was ontroerd toen ik hem ruim zes jaar geleden in zijn appartementje zag binnenkomen", herinnert Corrie Copier zich. "Hij was nog zo jong en helemaal alleen, ik kreeg bijna tranen in mijn ogen. Hij heeft een beetje mijn hart gestolen." Tot medio vorig jaar was Corrie vrijwilliger bij Vluchtelingenwerk en nog steeds is ze erg betrokken bij Abul.
Het behalen van zijn examen was niet alleen voor Abul een mijlpaal. Ook de vier 'moeders' die hem steunden waren blij en trots. Zijn naturalisatie vorige maand was reden voor een feestje. En voor een enthousiaste e-mail naar de krant.
Bloed
Abul groeide op in een klein dorp. "Arme mensen in mijn dorp gaan niet naar school", vertelt hij. "Mijn vader had koeien en schapen. Ik moest ver lopen met de koeien, soms was ik twee of drie maanden weg. Als ergens het gras op was, trok ik weer verder, samen met andere jongens die ook de koeien van hun ouders lieten grazen. Het was niet leuk, mijn vader was streng en ik had vaak bloed aan mijn voeten van het lopen."
Aanvankelijk wilde Abul naar Engeland. "Ik ben twee maanden in Calais geweest. Overdag sliep ik en 's nachts ging ik naar de haven om een vrachtauto te zoeken. Samen met vier andere mannen klom ik in een vrachtwagen. We dachten dat die naar Engeland zou gaan, maar toen de reis veel langer duurde dan ons was verteld begrepen we dat we niet naar Engeland gingen. We klopten tegen de deur. De chauffeur stopte bij de Duitse douane, die waarschuwde de politie." Verbaasd lachend: "Er kwamen wel meer dan tien politieauto's." Na drie dagen bracht de politie Abul naar Schiphol. "Daar heb ik een maand in de gevangenis gezeten. Het was een leuke gevangenis. Daarna ging ik naar het azc in Drachten, daar ben ik langer dan een jaar geweest."
Oefenen
Hoog op Abuls prioriteitenlijstje stond het verkrijgen van een Nederlands paspoort. "Met een paspoort kun je op vakantie. En het geeft zekerheid, als de regels misschien veranderen weet je dat je in Nederland mag blijven. Om een paspoort te kunnen krijgen, heb je een diploma nodig. Ik ging drie of vier keer per week naar school, had twee uur les. Ik moest thuis woordjes lezen en schrijven. Mevrouw Anneke heeft zeker drie jaar jaar lang veel met me geoefend. Toen ik steeds zakte, was ik boos. Ik wilde niet meer naar school, ging werken. Een jaar lang ben ik niet naar school geweest, werken vind ik fijner."
Met 'mevrouw Corrie' bracht Abul een bezoek aan AB Midden Nederland, om werk te zoeken. Hij vond werk bij Korevaar in Langerak, waar hij afval sorteert. "Aluminium en ijzer dat bij Korenet vandaan komt, moet ik uitzoeken. Nu moet ik mijn VCA-diploma halen, dat is heel moeilijk."
Hard werken
Het alleen wonen valt Abul zwaar. Gelukkig raakte hij bevriend met een Somalische jongeman van een verdieping lager. Heeft hij toekomstplannen? "Ja, hard werken en geld verdienen."