Wonen in het Hofje van mevrouw van Aerden: ‘Midden in de stad en toch heerlijk rustig’

LEERDAM • Zodra je de Kerkstraat in rijdt wordt je aandacht gevangen door een voorname voorgevel aan de rechterkant, met wapenschilden boven de deur waarnaar de tweezijdige trapopgang leidt; hierachter ligt het historische Hofje van mevrouw van Aerden. 

Niet alleen een favoriete trouwlocatie, fijne rustzoekersplek en toeristische trekpleister, maar ook het thuis van Riet van Ooyen (84) en haar elf medebewoonsters. Van de levendig lawaaiige winkelstraat tuimel je zó in een oase van groene verstilling. En dat is juist het aantrekkelijke van deze plek, vindt Riet. ,,Je zit midden in de stad, dichtbij winkels en voorzieningen, en toch is het hier heerlijk rustig.”

,,Mijn dochter moet de auto pakken als ze wil gaan winkelen, hier loop ik zo de deur uit en dan ben ik bij de supermarkt.” Ze woont er nu vijfentwintig jaar, het langst van iedereen. ,,Daar ga ik een feestje voor geven, in de Raadzaal van het Hofje” zegt ze stralend. ,,Maar ik heb het wel eerst met de regenten besproken, want zij staan boven ons, dat weet je nu eenmaal. Die kun je niet passeren.” Volgens Riet maak je hier niet zoveel mee, maar dan laat ze de driemalige diefstal van het schilderij ‘Twee lachende jongens’ door Frans Hals (waarde 15 miljoen) uit de Regentenkamer kennelijk even buiten beschouwing. 

Nutstuin
Haar woning grenst aan de Nutstuin, waardoor er, vooral in de zomer, af en toe bezoekers langs haar raam lopen. Maar dat vindt ze alleen maar gezellig. In haar jongere jaren heeft ze ook meegeholpen met het geven van rondleidingen en schonk ze als gastvrouw in de Nutstuin menig kopje thee in. De vitrine van deze ‘buitentuin’ aan de achterkant van het Hofje ligt bomvol gevonden schatten: scherven en pijpenkoppen, veertjes en vogelnesten, erwtjes, walnoten en bonen zoals de wonder-, citroen- en kievitsboon.

Dan ligt er nog een stiense boon, een pronkboon die weinig in de keuken werd gebruikt, maar aangeplant om ander gewas uit de wind te houden. Vrijwilligers proberen de zeventiende-eeuwse Nutstuin in de oorspronkelijke staat te herstellen. Naast het oogsten van hoogstamfruit, worden er ook weer kruiden en vergeten groenten verbouwd zoals pastinaak en kardoen. De knoppen van de laatste hebben wel iets weg van artisjok, en als hij bloeit draagt de plant een kroon van prachtig paars waar de bijen op af komen. Riet geniet daarvan. Als we langs een dode boomstronk lopen waar een klimroos zich omheen slingert, merkt ze op: ,,Zodra het zonnetje schijnt zet ik hier een stoel neer om alles te bekijken.” 

Bevoorrecht
Riet werkte een aantal jaar bij de ABN-AMRO bank en toen meneer van Wijk hulp nodig had is ze in zijn snoepwinkeltje de Zwarte Bolhoed aan de Hoogstraat begonnen. Een van de andere werkneemsters woonde op het Hofje en zo kwam Riet er ook terecht. ,,Ik ben in het derde huisje begonnen en later opgeschoven naar deze ruimere woning op de hoek. Dit is het enige huisje met een aparte keuken en zelfs twee slaapkamers op de bovenverdieping.”

Ze voelt zich bevoorrecht. ,,Het is ideaal wonen op een hofje. In een straat ken je elkaar vaak niet eens, maar hier houden we elkaar in de gaten. Op een fijne manier hoor” haast ze zich er aan toe te voegen. Het stelt haar bovendien gerust dat de huismeester dagelijks even komt kijken of alles in orde is. 

Ragebol
Riet zegt vol overtuiging: ,,Ik woon er nog iedere dag met plezier. Ook al ben ik de oudste, en zijn de overige bewoonsters allemaal een stuk jonger, kan ik goed met alle dames overweg.” Overigens kun je alleen op het Hofje wonen als je ongetrouwd of weduwe bent. Een kleinzoon te logeren, dat kan nog net, verder is mannelijk bezoek na tien uur ‘s avonds niet toegestaan. Riet houdt alles zelf nog bij.

,,Werken is m’n lust en m’n leven, iedere week moet de keuken gesopt zijn.” Ramen zemen doet ze ook, ondanks de hoogte ervan. ,,Ja hoor, gewoon met de trap, en de rest met de ragebol. Binnen heb ik vandaag ook nog de ragebol langs de balken gehaald.” Haar huisje ziet er dan ook uit om door een ringetje te halen!