Marie en Mieke: vriendinnen van 102

LEKKERKERK • Baas boven baas. Marie de Bruin is nèt een paar maanden ouder dan Mieke den Boon. Maar wat maakt het uit als je allebei 102 kruisjes (!) achter je naam hebt?

Beide dames kwamen kort na het einde van de Eerste Wereldoorlog ter wereld en maakten in ruim een eeuw veel mee. Mooie en minder mooie dingen, want zo gaat dat in een mensenleven. Heden ten dage wonen ze in zorgcentrum De Breeje Hendrick in Lekkerkerk, waar ze elkaar regelmatig opzoeken. “We zijn vriendinnen geworden,” glimlacht Mieke den Boon. “Het is elke keer een feest om Marie te zien en te spreken. We kunnen het uitstekend met elkaar vinden.” 

Café Het Bonte Paard
Marie de Bruin -’Eigenlijk heet ik Maria, maar zo noemt niemand mij’-, geboren in Berkenwoude en al vele decennia lang woonachtig in Lekkerkerk, groeide op in een warm gezin. “Mijn vader deed van alles om de kost te verdienen”, gaat ze bijna een eeuw terug in haar herinnering. “Maar hij heeft nooit zonder werk gezeten. Zelf heb ik ook verschillende banen gehad. Van huishoudelijk werk tot en met die mooie tijd in café Het Bonte Paard in Lekkerkerk, waar ik achter de bar stond.”

In het Lekdorp ontmoette ze ook de liefde van haar leven: Piet de Bruin. “Dat was tijdens een uitvoering in Amicitia. Er stapte een mooie jongen op me af om een praatje te maken, dat was Piet. ik was op slag verliefd. Het was zo hevig, dat het gewoon zeer deed, ha ha! En verliefd ben ik altijd gebleven. We hebben samen een mooi leven gehad. Verdrietig genoeg leeft hij al een tijd niet meer, maar ik houd hem in ere. Elke ochtend om 11.00 uur drink ik een biertje op mijn kamer en zeg dan: ‘Proost, Piet’. Dan is-ie in gedachten weer heel dicht bij me. Ik voel gewoon zijn aanwezigheid.”

Huisarts
Mieke den Boon kwam op 23 november 1919 ter wereld in Gouda. Zij ontmoette haar grote liefde op de HBS in haar woonplaats. Wat begon met het ietwat schuchter uitlenen van boeken aan elkaar, mondde uit in een hechte relatie én een huwelijk. Het jonge echtpaar ging in Lekkerkerk wonen, waar Mieke’s man in de jaren daarna een grote lokale bekendheid opbouwde als ‘Dokter Den Boon’ en Mieke de aan de huisartsenpraktijk gekoppelde apotheek runde.

“In mijn jongere jaren leerde ik Marie al kennen”, vertelt Mieke den Boon. “Ik kwam haar wel eens op de dijk tegen als ik mijn hond uitliet. De ene keer zwaaiden we naar elkaar, soms maakten we een praatje. Sinds ik twee jaar geleden in de Breeje Hendrick kwam te wonen zien we elkaar niet alleen vaak, maar zijn we ook vriendinnen geworden. Ik waardeer Marie zeer, ze is een lieve vrolijke vrouw. En allebei 102 zijn schept natuurlijk ook een band!”

Heldere geest
Beide dames hebben niet alleen hun hoge leeftijd gemeen, ze beschikken ook over een heldere geest, een zonnig karakter en veel relativeringsvermogen. “Je hoort wel eens mensen tegen je zeggen dat het geweldig moet zijn om al meer dan een eeuw te leven”, zegt Marie de Bruin. “En dat ís op zich ook iets om dankbaar voor te zijn. Er zijn twee redenen waarom ik het gehaald heb, denk ik: ik ben altijd adem blijven halen en heb geprobeerd vrolijk in het leven te staan. Dat lukte meestal aardig, al waren er natuurlijk ook droevige momenten. Zoals het wegvallen van Piet en vrijwel alle andere mensen van mijn generatie. Je blijft zo langzamerhand alleen over. Dat valt niet altijd mee. Ook deze coronatijd laat je niet ongemoeid. Ik heb dat rotvirus zelf gehad. Ik was er zo slecht aan toe, dat ik helemaal geen zin meer had om nog verder te leven. Zo benauwd, hè. Ik kón echt niet meer. Toch ben ik weer opgekrabbeld.”

Ook Mieke den Boon maakte veel mee in haar leven. Zoals de deportatie van haar man vroeg in de oorlog. “Hij weigerde als huisarts welgevallig te zijn aan de Duitsers en werd weggevoerd naar Kamp Westerbork, om van daaruit op transport te worden gezet naar Duitsland. Een vreselijke tijd vol onzekerheid was dat. Ik bleef alleen achter met onze kleine kinderen. Uiteindelijk keerde mijn man gelukkig terug om niet veel later naar Indië te worden uitgezonden. Na een paar jaar mochten we elkaar weer in de armen sluiten.”

Mieke den Boon kreeg drie kinderen, van wie er nog één in leven is: een zoon van 75. Marie’s oudste dochter is 85. “Geweldig toch”, lacht ze. “Het is sowieso al bijzonder dat Mieke en ik allebei 102 jaar zijn. Dat bindt ons. Net als onze vriendschap en het feit dat we eigenlijk nooit chagrijnig zijn. We hebben het goed zo.”

Jan Timmer