Zendingsechtpaar Bijkerk: ‘Gods trouw is rode draad’

REGIO • Deze zomer is het zendingsechtpaar Andy en Jacoline Bijkerk met verlof in Nederland.

Op de kop af tien jaar geleden werd het stel met hun vijf kinderen uitgezonden naar Suriname. Andy is directeur en piloot voor de MAF en Jacoline doet evangelisatie- en toerustingswerk in gevangenissen en voor vrouwen. 

“De afgelopen tijd waren Gods trouw en voorzienende hand de rode draad in ons leven.” 

Tien jaar geleden verruilde het gezin het dorpje Oosterwijk (bij Leerdam) voor Paramaribo. “In 2010 voelden we ons geroepen om in Gods Koninkrijk te werken. Van lieverlee werd die roeping duidelijker. We raakten ontworteld.” 

Andy had een goede baan in het vastgoed, maar het werk leverde hem steeds minder vreugde op. “God was deuren aan het sluiten. We voerden gesprekken die we nog nooit hadden gevoerd, over God dienen in het buitenland. Een van onze kinderen tekende ons huis met een landingsbaan ervoor.” 

MAF Suriname
Wat eerst als grap werd beschouwd, werd steeds serieuzer.

“We spraken er met dominee Mulder uit Leerbroek over, waar we kerkten. Hij zei: ‘jullie staan met één been in Nederland en met één been elders’. Hij raadde ons aan de Heere te ‘beproeven’. Het werd een zoektocht naar de wil van God door bidden en bijbel lezen. Aan het eind van die periode heeft de Heere gesproken, we merkten duidelijk Zijn leiding in ons leven.” 

Dus trad Andy in dienst van MAF Suriname, waar hij vanwege zijn managementervaring meteen gevraagd werd als directeur. “De organisatie was bijna failliet. Ze wilden consistent beleid. Op 7 juli 2011 ging ik in Parimaribo aan de slag.” 

Het werk van de MAF rust op drie pijlers. “De helft bestaat uit medisch werk. Vluchten naar het binnenland naar poliklinieken om artsen, medicijnen en voorraden af te leveren. Daarnaast vervoeren we zieken naar de ziekenhuizen in de stad.” De tweede taak is het vervoeren van NGO’s naar ‘het bos’ – mensen die betrokken zijn bij onderwijs- en ontwikkelingsprojecten. “En tenslotte ondersteunen we het zendingswerk.” 

De vluchten naar de jungle zijn volgens Andy niet zonder gevaar. “Geen enkele landingsbaan is zoals hier. Ze zijn hobbelig, modderig, hebben veel weg van een knollenveld of liggen op een helling. En soms staat er een berg in de weg. Extreem weer of onjuiste informatie maken de klus nog lastiger. Mensen in de jungle willen heel graag dat je komt of dat hun ‘bestelling’ wordt afgeleverd en stellen de situatie soms te rooskleurig voor. Het gewicht wordt al gauw naar beneden bijgesteld. Vliegtochten zijn tijdens de regentijd een uitdaging.”

SZOS
Jacoline wilde heel graag met vrouwen en kinderen aan de slag. “Ik ben in de eerste plaats echtgenote en moeder, maar de andere taken kwamen vanzelf.” Ze verzorgde openingen op de ‘peuterschool’, werkte in gevangenissen en hield lezingen.

“Nu organiseer ik leesgroepen en help mensen om aan goede lectuur te komen. Bijbels en goede naslagwerken zijn erg in trek. Doorgaans zijn die onbetaalbaar. Daarnaast geef ik cursussen en leer kerkleiders om te gaan met getraumatiseerde leden.” 

Deze activiteiten staan los van de MAF en zijn ondergebracht in de SZOS, een aparte stichting. 

Zegen op werk
Het stel ervoer veel zegen op hun werk. “We breidden uit van twee vliegtuigen met zes plaatsen naar drie vliegtuigen met acht plaatsen en onze oude hangar wordt binnenkort vervangen.”

Bovendien werd het zendingswerk in de jungle nieuw leven ingeblazen. “Aan de kust waren de Hernhutters en de Rooms-Katholieke kerk ruim 300 jaar geleden al actief. In de jungle kwam dat pas zestig jaar geleden op gang, maar dat stopte door binnenlandse twisten.”

“Inmiddels is het zendingswerk in de jungle hervat. Kerkelijke leiders van verschillende stammen komen bij elkaar. Er is leerstof die past bij hun situatie. Inmiddels zenden de Indianen zendelingen uit naar stammen in het Amazonegebied die nog nooit van het Evangelie hebben gehoord. En net als Paulus houden ze contact met de gemeenten die ze stichten. Wonderlijk hoe God werkt en dat wij daar een steentje aan bij mogen dragen.”

Zware tijden
Gods nabijheid loopt als een rode draad door hun verblijf in Suriname, vertellen Jacoline en Andy.

“We merken Zijn trouw en voorzienende hand steeds op. Hij Die u roept, is getrouw, Die het ook doen zal. Dat is het fundament van onze roeping. Hij heeft voorzien in vliegtuigen en personeel en de groei van de MAF. We hebben onvergetelijke momenten meegemaakt.” 

Na tien jaar voelt het gezin zich thuis in Suriname. “We hebben veel contacten. Omdat we hier al zo lang wonen, vertrouwen de mensen ons.” Veel inwoners zijn arm, het leven is eenvoudig. Voor ‘corona’ leefde 70 procent van de inwoners onder de armoedegrens. Dat is alleen maar erger geworden. Corona heeft enorm huis gehouden in Suriname. 

Andy: “Ik moest twee zieke kerkleiders van de jungle naar het ziekenhuis vliegen. Een paar weken later bracht ik ze terug in een kist. Ook de echtgenote van een van die leiders is aan corona overleden. Aangrijpend.” 

Gevoegd bij de economische situatie, de extreme regenval en de devaluatie van de munt maken veel mensen zware tijden door. “Je ziet de pijn doordringen in de gezinnen. Dat raakt ons. We zijn één geworden met de mensen. Wij lijden mee.”

Droger
Toch ‘koestert’ het stel het leven in Suriname.

“De mensen zijn afhankelijk. Voor elke vlucht ‘moet’ er gebeden worden. Ook wij worden gedwongen afhankelijk te leven. In Nederland met z’n maakbare samenleving is het lastig om een ‘nabij’ leven met God te leiden. In Suriname moet je met je problemen naar Hem. In de regentijd droogt de was maar moeilijk. We hebben overwogen een droger te kopen, maar hebben daar van afgezien. Nu moeten we bidden of de was wil drogen. Dat houdt je klein.” 

Na een vakantie van gezinshereniging - de drie oudste kinderen wonen inmiddels in Nederland - lezingen, contacten en ontspanning keren Andy en Jacoline en hun twee jongste kinderen begin augustus terug naar Suriname. 

“Met grote verwachtingen. Spurgeon zegt: in de dingen die God gedaan heeft, liggen Zijn beloften voor de toekomst. Net zoals Israël gedenkstenen oprichtte op bijzondere plaatsen. Zo kijken we vooruit. We geloven dat er nog heel veel staat te gebeuren”