Loetbos een klein stukje groter

LEKKERKERK • Na de overdracht van het zogenaamde ‘Loetlandje’ aan Groenalliantie Midden-Holland is het Loetbos een klein stukje groter geworden.

 Bijna dertig jaar was het eiland langs het veenriviertje De Loet in het bezit van Annette en Henk Bosch. “Een boer bood het destijds via de krant te koop aan”, vertelt Henk (86). “Ik was in die tijd lid van de Natuur- en Vogelwerkgroep (NVWK) en zodoende erg begaan met alles wat groeit en bloeit. Ik wilde het eiland behouden voor de natuur en kijken hoe we het nóg aantrekkelijker konden maken voor vogels, vlinders en andere dieren.”

Samen met zijn neef Kars Veling (bekend van de Vlinderstichting, red.) bezocht hij het Loetlandje om in een schrift te noteren wat er zoal aanwezig was. “Die eerste keer zagen we een sperwer met een spreeuw in zijn klauwen, een zeldzame spotvogel en allerlei libellen, zoals de groene glazenmaker. Dat viel ons niet tegen.” Toch zat er niet alleen een ideële reden achter de aankoop van het eiland. “Mijn man is ook heel praktisch hoor”, lacht Annette (78). “Hij wilde hout voor onze open haart. Nou, er stonden genoeg bomen op het eiland.”

Herinneringen
Deze zonnige woensdagmiddag nemen ze - samen met boswachters Ties Ittmann en Kees Kool van Staatsbosbeheer - een kijkje bij het 40 bij 40 meter grote bosperceel waar ze jaren geleden bijna wekelijks kwamen. Mooie herinneringen komen naar boven. “Onze kleinkinderen kwamen hier graag”, mijmert Annette. “Ze woonden in de stad en vonden het heel bijzonder dat opa en oma hun ‘eigen’ bos hadden. Ze deden hier van alles: spelen, vissen of varen met de kano. Of hielpen ons met het onderhoud.”

Dat onderhoud was behoorlijk arbeidsintensief. Bomen moesten worden gesnoeid, de watergangen gebaggerd en het gras gemaaid. Toch vonden Annette en Henk het nooit erg om de handen uit de mouwen te steken. Sterker nog: ze genoten ervan. “Je was lekker bezig in de buitenlucht. Dat was beslist geen straf!”

Toen het stel in 2005 van Ouderkerk aan den IJssel naar Rhenen verhuisde, bleek het - vanwege de afstand - lastig om het eiland te beheren. Henk sloeg daarom een te koop-bordje de grond in. Er was wel wat belangstelling, maar tot een overdracht kwam het niet. “Veel mensen wilden iets bouwen op het eiland. Als ik hen dan vertelde dat dat niet was toegestaan, haakten ze af.”

Decor
Nu, ruim vijftien jaar later, is er alsnog een koper gevonden. “Wij zijn blij dat wij het eilandje hebben kunnen verwerven”, zegt Kees Kool, boswachter bij Staatsbosbeheer, de organisatie die de recreatiegebieden namens de Groenalliantie Midden-Holland beheert. “Het gaat qua vierkante meters niet om een enorme uitbreiding, maar dit eiland past wel prachtig in het decor van dit gebied.”

Kool weet wel waarom de boer het stukje bos dertig jaar geleden van de hand wilde doen. “Dit noemde ze vroeger een ‘broekbos’, een perceel dat op grote afstand lag van zijn bedrijf. Heel blij was -ie er waarschijnlijk niet mee. Het onderhoud liet hij over aan een boerenknecht of dagloner. Maar wat voor de boer het slechtste stukje land was, is voor ons het beste. Door de rust kon de natuur hier z’n gang gaan.”
Plannen om het eiland een andere inrichting te geven zijn er niet. Het blijft volgens Kool grotendeels zoals het nu is. “Er staan geen uitheemse planten en bomen op het eiland, of gekke bouwwerken. Sterker nog, het is een prachtig rustgebied voor allerlei vogels en dieren. Dat willen we graag zo houden.”

Annette en Henk zijn daar blij mee. “Ons doel was ooit om de natuur hier te laten floreren. Dat is gelukt. En bij Staatsbosbeheer is ons stukje groen in goede handen.”