De column van Johan Cahuzak: Ode

Ode

De Waaldijk tussen Tiel en Waardenburg moet er opnieuw aan geloven. Ik kom weleens in Groot-Ammers. Daar is hetzelfde gebeurd met de Lekdijk. Zo wordt het dus.

Ik begrijp dat we niet achterover moeten leunen. Ik snap dat de kans bestaat dat de boel gewoon overloopt en ik realiseer me dat dat een chaos wordt waar we jaren ellende van zullen hebben.

Ik vertrouw zelfs dijkgraaf Co Verdaas want met die reiskosten had hij ook al gelijk. Maar dit is mijn lievelingsdijk! Ik geniet daar elke keer als ik er fiets. En dat is meer dan wekelijks.

En ik heb er al in deze krant over geweend, dat weet ik wel.

Maar laatst las ik dat er drie bijeenkomsten zijn om het publiek voor te lichten. En op Twitter zag ik dat de eerste bijeenkomst "goed bezocht" was.

Die piketpaaltjes probeerde ik niet te zien.

En als ik om de wagen van Inpijn/Blokpoel heen moest laveren, groette ik die mannen vriendelijk.

Maar inwendig verwenste ik hun hele boren en meten. Want ik weet wat er komt: troep, vrachtauto's, graafmachines, stof, oranje jassen, helmen en wegomleggingen.

En het wordt nooit meer zoals het nu is: bijna volmaakt.

Afscheid nemen is een beetje sterven: "Dag mijn dijk, alle goeds en tot over tien jaar".

Als ik dat maar haal.

Johan Cahuzak