Ad van Wijk voert gevecht tegen de drank: 'Er ligt nog een leven voor me'

NIEUWEGEIN/LOPIK • Ad van Wijk (62) voert een gevecht tegen de drank. Sinds december 2016 is hij aan de winnende hand.

"Ik ben gelukkig, maar het kan nog beter", zegt hij in zijn woonkamer in Nieuwegein, waar hij onder begeleiding woont. "Als het me lukt om het contact met mijn twee zonen te herstellen, zou mijn leven volmaakt zijn. Dat is wat me drijft en waarom ik niet wil vallen maar opstaan."

Ducttape
In zijn kamer hangen tekeningen aan lijntjes voor het raam. Ad kleurt ze in, het geeft hem rust. Hij heeft speciaal voor dit interview zijn levensverhaal in een schrift opgetekend. Sommige passages zijn afgeplakt met ducttape. "Die houd ik toch liever voor mezelf. Ze liggen te gevoelig."

Als hij praat kijkt hij zijn gast soms diep in de ogen om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij is gekleed in een wit T-shirt met Adidas trainingsbroek en als hij loopt, is de pijn zichtbaar. Ad lijdt aan neuropathie, een aandoening van de zenuwen, die bij hem tot uiting komt in zijn benen, en in mindere mate in zijn armen en handen. Jarenlang overmatig alcoholgebruik is de oorzaak.

"Gisteravond stond ik op van de bank en viel bijna om van de pijn. Alsof er met een mes in mijn knieholte werd gestoken. Ik moet ermee leven. Wonder boven wonder ben ik er nog goed van afgekomen. Mijn geheugen, lever en nieren zijn niet aangetast. Daar mag ik mee in mijn handen knijpen. Het scheelt volgens de artsen dat ik altijd alleen bier heb gedronken en geen sterke drank."

Streep
Het is dapper dat hij zijn verhaal durft te vertellen, met naam en toenaam nog wel. "Wat heb ik te verliezen? Ik wil een streep zetten door mijn verleden; ik ben er klaar mee. Ik wil goed zijn voor mensen, maar ook voor mezelf. Ik durf mezelf kwetsbaar op te stellen", aldus de geboren Linschotenaar, die zijn diepste periode in Lopik beleefde, waar hij veertig jaar woonde.

Drankmisbruik loopt als een rode draad door zijn leven. "Mijn toenmalige vrouw wees me er als eerste op. Ik vond dat het wel meeviel, maar na pittige ruzies hierover ging ik toch maar naar de huisarts. Diep van binnen wist ik wel dat ik verslaafd was."

Twee verslavingsklinieken zag hij van binnen, maar eenmaal buiten ging het mis. "Ik raakte mijn werk als timmerman en mijn vrouw kwijt. Ik dronk van laat in de middag tot diep in de nacht, zo'n vijftien halve liters per dag. Zeven dagen in de week. Heineken was mijn grootste vriend. Ik begon steeds minder te eten en verzorgde me slechter. Ik werd een kluizenaar en kwam alleen buiten om drank te halen. Het was één grote neergaande spiraal. Of ik niemand had die me uit de put trok? Jawel, maar ik zette me af en ging gewoon mijn eigen gang. Ik hoorde wel, maar luisterde niet. Ik had me letterlijk doodgezopen als ik niet opnieuw in de kliniek -ditmaal Juliana Oord in Laren- was beland."

Redding
Hij kon er terecht omdat iemand anders had afgezegd. "Dat is mijn redding geweest. Toen de deur van de kliniek achter me werd dichtgetrokken -ik weet het nog precies- viel er een last van mijn schouders af. Ik dacht: nu ben ik veilig. Het afkickprogramma was enorm intensief, maar dit keer succesvol: sinds 15 december 2016 ben ik clean."

Hij stapte niet opnieuw in de valkuil om naar huis te gaan. "Dan zou het weer fout gaan, zoveel zelfkennis had ik wel. Ik kon bij een kleinschalig beschermd wonen-project terecht van zorgverlener Frans Izeboud in Nieuwegein. Ik woon hier met vier andere cliënten, waarbij er 24 uur per dag zorg is. Het blijft vechten tegen mijn uber-ik, een stemmetje in mijn hoofd dat het slechte met me voor heeft. Daar voer ik een slijtageslag mee. Ik vecht voor iedere meter."

Hij vindt veel plezier in het parttime werk op een zorgkwekerij. "Daar kan ik mijn ei kwijt. Ik voel me er thuis."

Inmiddels onderhoudt hij emailcontact met zijn zoon uit zijn tweede huwelijk. Zijn (tweede) vrouw overleed in 2006 aan kanker. Als hij er aan terugdenkt wordt hij nog emotioneel. "Zij was de liefde van mijn leven; ik zal haar nooit vergeten."

Vervolgens: "Ik heb ook nog een zoon uit mijn eerste huwelijk. Hem heb ik echter al 27 jaar niet gezien. Ik blijf hopen, maar alles op zijn tijd. Stap voor stap. Het leven gaat nu met ups en downs. Het kost me heel veel energie, maar ik wil niet opgeven. Hopelijk kan ik ooit mijn beide jongens in de armen sluiten. Wat ik heb gedaan, valt niet uit te wissen, maar er ligt nog een leven voor me."

Het Kontakt besteedt in 2018 extra aandacht aan mensen die zich niet laten weerhouden door tegenslag en met 'vallen en opstaan' proberen er het beste van te maken. Doorzetters dus. Dit is deel 3.

Robert van der Hek