Column Theo Segers: Nessie

Liefkozend wordt in Schotland en daarbuiten het ‘monster’ van Loch Ness ‘Nessie’ genoemd. Vele keren stond ik langs dat mysterieuze meer in de Hooglanden van Schotland. De eerste keer was 47 jaar geleden. Vanaf die tijd ben ik erg geïnteresseerd in de onderzoeken die zijn gedaan en het nieuws over dat grote waterdier. Verschillende malen ben ik gaan kijken, aandachtig elke rimpeling van het water bestuderend. Ik heb mijn hart echt verloren aan Schotland en haar inwoners. Als de post van burgemeester van Edinburgh vrijkomt, ga ik solliciteren… 

Maar dat monster, onze Nessie, blijft mij fascineren. Je ziet hem niet en toch moet er iets zijn. In de kranten stond vorige week het bericht dat een nieuwe zoektocht waar veel mensen aan mee deden, opnieuw op niets is uitgelopen. De titel van het artikel luidde: ‘De zoektocht naar Nessie duurt voort; het mysterie blijft.’ Al sinds 1972 zoekt McKenna met zijn organisatie naar het monster in Loch Ness. Een meer van 37 km lang en 1,5 km breed en 230 meter diep tussen Inverness en Fort William. Nu speurden meer dan 100 vrijwilligers twee dagen op strategische plekken het meer af, ondersteunt met onderzeeboten en onderwatercamera’s en drones. Opnieuw zonder resultaat. Toch zijn velen ervan overtuigd dat er een grote zeepaling leeft. Weer anderen verwijzen dit verhaal naar het rijk der fabelen. 

Hoe het ook is, het blijft bijzonder. Je ziet het niet, toch moet er iets zijn. Is dat niet met veel dingen zo? Het is niet te zien, maar toch is er iets. Hoopvol, angstaanjagend, perspectiefvol of spannend? Ik blijf geïnteresseerd, nieuwsgierig en positief. Is ons denken en waarnemen niet te beperkt en is er niet meer dan wij kunnen zien?