Lilianne Hellegers kapte dertig jaar lang bewoners van verpleeghuis Altenahove en neemt nu afscheid

ALMKERK • Na dertig jaar de kapsalon in verpleeghuis Altenahove in Almkerk geleid te hebben, hangt Lilianne Hellegers de schaar, kam en al die andere kappersbenodigdheden definitief aan de wilgen. In een openhartig interview blikt ze terug op bijzondere jaren te midden van mensen die in de meest kwetsbare fase van hun leven verkeren.

In 1989 werd Henk Hellegers, de man van Lilianne, burgemeester van de gemeente Dussen. Het gezin met twee jongens (Jop was toen 1 jaar en Michiel 8 jaar) verhuisde van Roosendaal naar de nieuwe gemeente. “Op dat moment had ik al zo’n vijftien jaar ervaring in een kapperszaak”, blikt Lilianne terug op de verhuizing. “Maar zou ik ook in de nieuwe omgeving werk kunnen vinden? Wat zouden de mensen zeggen? Hoort de vrouw van de burgemeester niet altijd aan de zijde van haar man te staan? Hoe zou men het vinden als ik mijn geliefde beroep zou gaan uitoefenen? Welaan, dat is ontzettend meegevallen. Ik heb nooit een wanklank gehoord. In eerste instantie vond ik werk tussen ouderen in Geertruidenberg maar via een tip van zuster Lauriani (directrice in d’n Berg) kwam ik in 1993 in Altenahove terecht. Ik bouwde er samen met collega’s Hermien de Ruiter, Marleen Visser en Betsie Schalken een gezellige en goed georganiseerde kapsalon op.”

Opgegroeid tussen de ouderen
En uit die kapsalon haalt Lilianne veel voldoening. “Hier voel ik me meer dan thuis. Om het populair te zeggen: ik heb iets met ouderen. Door omstandigheden verbleven mijn broer en ik vaak en lang bij opa en oma. Je zou kunnen zeggen dat ik opgegroeid ben tussen ouderen en met die generatie heb ik meer dan een klik. Altenahove was in de beginjaren een zelfstandige stichting en dat betekende korte lijntjes met de directeur, het afdelingshoofd, de administratie en de verpleging. In de loop der jaren ontkwam de zorg in ons land niet aan schaalvergroting. Na de overname door Riethorst-Stromenland is Mijzo nu de overkoepelende organisatie voor Altenahove. Na enkele jaren groeide dit tehuis uit zijn voegen. Naast tweepersoonskamers kwamen er eenpersoonskamers, er kwam een afdeling revalidatie en ook mijn kapsalon werd te klein. Kwamen de mensen eerst nog in een standaard rolstoel, later werden dat grote en op maat gemaakte stoelen die ruimte nodig hadden om te manoeuvreren.”

Herboren terug naar de afdeling
Lilianne blijkt een goedlachse vrouw die mede door haar zuidelijke tongval en warme oogopslag een vriendelijke indruk maakt. “Thuis ging ik als puber niet echt op vakantie of het moet een dagje uit in de regio geweest zijn. Vriendje Henk wilde juist wat van de wereld zien. Achterop zijn stoere brommer van het merk Puch met hoog stuur, reed hij me overal naartoe. Later hebben we mooie reizen gemaakt; ik geloof dat we inmiddels in 63 landen zijn geweest. Maar altijd verlangde ik terug naar huis, naar ‘mijn mensen’ in Altenahove. Er wordt hier niet alleen geknipt en gewassen, maar er is uiteraard tijd en ruimte voor een kopje koffie met een koekje. Nog belangrijker is dat je een luisterend oor biedt. Mensen praten openhartig over pijn, verdriet, gemis, schrijnende thuissituaties, moeilijkheden, onbegrip en dat soort zaken. Velen die hier binnenkomen, zien de gang naar de kapsalon als een heus uitje. Het is even iets anders. Als herboren keren ze terug naar de afdeling. Dat ik daar dertig jaar aan bij heb mogen dragen, is toch geweldig?! Meer dan eens heb ik meegemaakt dat iemand halverwege, geestelijk verward, wegliep om een half uurtje later terug te keren, zodat ik de bewoner dan verder kon knippen. En wat te denken van iemand kappen in bed? De meest vreemde standjes heb ik uitgehaald om de meneer of mevrouw zo goed mogelijk te knippen. Met ontzettend veel plezier heb ik dit mooie werk mogen doen.”

Hoogtepunten
In de dertig jaar maakte Lilianne veel mee. “Weet je wat voor ons als kappersvriendinnen een heus hoogtepunt was? Dat we de afdelingen rond de kerstviering afgingen om te zien of de haren nog goed zaten. Want ook al ben je oud en gebrekkig, je moet er tiptop uitzien voor het kerstdiner. Ook kijk ik terug op mooie activiteiten als de boerenbruiloft, de oude ambachten en de braderie. Dit waren hoogtepunten voor zowel bewoners als medewerkers. Op mijn bijdrage als bestuurslid van de Vrienden van Altenahove, waarin dokter Pierik een voortrekkersrol vervulde, mag ik gepast trots zijn. Opvallende bewoners in positieve zin waren oud-wethouder van de gemeente Woudrichem, mevrouw Werther, en voormalig burgemeester Van Oosten van Werkendam. Die twee bespraken bestuurlijke zaken alsof ze zelf nog aan het roer stonden. Al grappend zeiden ze dan: ‘we kunnen hier samen wel een College van B&W beginnen.’ Wat ik altijd triest heb gevonden, was het afscheid nemen van mensen die je soms al jaren kende. Mannen en vrouwen die ik ontmoette in de kapsalon of daarbuiten.”

Tijdens het maken van de foto vertelt Lilianne dat ze in de persoon van Anja van de Meijden een top-kapster heeft gevonden. “Natuurlijk ben ik heel blij dat mijn werk voortgezet wordt. En uiteraard zal ik Altenahove missen. Maar nu ga ik eerst maar eens tijd nemen voor de sportschool, voor creativiteit, de Zonnebloem en er zijn voor de medemens in zijn algemeenheid. Misschien word ik weer lid van een leesclub. Lezen is een grote passie van me, vooral reisverhalen. Ik noem het altijd uit en toch thuis. Ook het wandelen van het Pieterpad staat op mijn lijstje.”

Kunstwerk
In de gang van haar kapsalon siert een opvallend kunstwerk de muur. Het is werk van onze hoofdpersoon dat zij vervaardigd heeft uit oude stukken vloerbedekking die ze dusdanig schakeert dat er diepte in te vinden is. Mensen die we spreken zijn vol lof over ‘hun’ Lilianne. Woorden die over haar uitgestrooid worden zijn: harde werker, altijd goed gehumeurd, geduldig, zeer betrokken, vakkundig, lief en zorgzaam. Eind september ziet ze haar laatste ‘klant’. Op 29 september neemt ze tussen 14.30 uur en 16.00 uur definitief afscheid in haar kapsalon.

door Henk Poelakker