• Vader en zoon Van Zandwijk.
• Vader en zoon Van Zandwijk. Foto: Nico van Ganzenwinkel

Joost neemt bevel over van vader Hans bij de brandweer in Meerkerk

Algemeen 2.254 keer gelezen

MEERKERK • Onlangs nam Hans van Zandwijk na 32 jaar als vrijwilliger afscheid van het brandweerkorps Meerkerk. Met een gerust hart. Want zijn zoon Joost, ook al zeven jaar actief, heeft nu het bevelvoerderschap overgenomen. 

“Een meer dan waardig opvolger”, verzekert Hans (58). “Ik heb zeker een jaar nodig gehad om tot het besluit te komen om de brandweerhelm aan de wilgen te hangen. Ik voel me goed, ben topfit en na 32 jaar is het misschien wel mooi geweest. Lange tijd heb ik op het dorp gewerkt, maar door verandering van functie ben ik nu meer op het gemeentehuis in Vianen en niet meer aan de Prinses Marijkeweg. En als je dat niet 100% meer kan zijn, dan sta ik er niet meer achter.” 

Gorinchemsestraat
Het hebben van een opvolger, heeft de keuze iets vergemakkelijkt. “Als jochie ging ik altijd mee met mijn vader naar brandweerwedstrijden. Op de kazerne, toen nog aan de Gorinchemsestraat, was ik kind aan huis. In 2006 verhuisde de kazerne naar de Burggraaf en toen de jeugdbrandweer werd opgericht, was het logisch dat ik lid werd”, herinnert de nu 28-jarige Joost zich nog goed.

Vader Hans ook. “Ongetwijfeld geïnspireerd door de omliggende korpsen. Jongens en ook meisjes kunnen vanaf de juniorenleeftijd, en dat is elf jaar, lid worden. Op deze manier sloot Joost ook aan.” 

Plieger Wielersport
Zoonlief knikt. “Dat was nog in de Zederik-tijd. Ik ben er eventjes uit geweest, maar eenmaal in dienst bij Plieger Wielersport was ik weer gauw terug bij de brandweer. Mijn werkgever staat er volledig achter. Het werk gaat altijd voor en het is niet zo dat ik bij een oproep gelijk de racefiets uit mijn handen laat vallen, en letterlijk als de brandweer naar de kazerne rijd. Zoiets heeft mijn vader ook nooit gedaan.”

Bruidspaar
Hans schiet in de lach. “In het begin was ik postbode. Als de pieper ging was het heel verleidelijk om de fiets met tassen post in de heg te gooien en richting de brand te rijden. Wel ben ik een keer bepakt en bezakt naar de kazerne gesjeesd, maar dat was echt een hoge uitzondering. Later ging ik voor de gemeente werken, en dan was het iets makkelijker om bij een oproep het werk neer te leggen. Ook niet altijd, want als bode kon ik natuurlijk tegen een bruidspaar ook niet zeggen ‘Kom morgen maar terug’.”

Ook het thuisfront moet de hobby steunen. “Zeker mijn vrouw en zijn moeder. Er hangt altijd makkelijke kleding over een stoel klaar, zodat we bij een nachtelijke oproep snel zijn aangekleed en zo de auto in kunnen stappen. Mijn vrouw was wel altijd blij als we na een uitruk samen weer veilig thuis kwamen. En dat snap ik, want vader en zoon bij de brandweer is toch een dingetje. Ik zal de spanning missen, maar mijn echtgenote kan na 32 jaar weer rustig slapen”, knipoogt Hans.

Hete vuren
Joost en Hans hebben samen één keer ooit voor hete vuren gestaan. “Een onschuldig schuurbrandje in Nieuwland had heel anders kunnen aflopen. We gingen met zijn tweeën op het vuur af, maar we deden snel een stapje terug. Een explosie in een drugslab was de oorzaak. Toen hebben we wel geluk gehad”, vindt Joost.

Prio 3 als afscheid
De laatste oproep voor zijn vader was onschuldiger, zijn pretoogjes zeggen genoeg. “We zaten thuis aan de koffie en er kwam een oproep binnen. Prio 3 brand aan de Bazeldijk, Prio 3 dat is melding die niet vaak voorkomt. Maar aangemoedigd door mijn vrouw ging ik toch richting de Burggraaf. Eenmaal op locatie was alles in scène gezet en hebben we na afloop een lekker biertje gedronken. Een mooi en toch ook wel emotioneel afscheid van een hechte familie, want dat is de brandweer.”

Theo Sprong

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Download onze app

Heb jij de app van Het Kontakt al?

Al het nieuws uit jouw regio
Direct op de hoogte
Gratis downloaden

Download onze app

Heb jij de app van Het Kontakt al?

Al het nieuws uit jouw regio
Direct op de hoogte
Gratis downloaden