Stekelige opvang in Schoonhoven: ‘Egels verdienen onze steun’
NieuwsSCHOONHOVEN • Een rijtjeshuis in Schoonhoven-Noord met tuin van standaard afmetingen. Alledaags, zo op het eerste gezicht. Maar dat beeld verandert rigoureus als je binnenstapt in de woning van Rianne Wiesje Kompier. Met uitzondering van de woonkamer en één slaapkamer staat het hele pand in het teken van egelopvang.
“Het begon allemaal acht jaar geleden,” vertelt de vrouw des huizes. “Iemand kwam hier vlak voor kerst aan de deur met een baby-egel, die duidelijk verzorging nodig had. Ik belde vervolgens de dierenopvang in Papendrecht, maar daar was op dat moment geen plek. Wel kreeg ik goed advies hoe ik deze jonge egel de winter door kon helpen. Dat lukte. Niet veel later meldde zich wederom iemand met een zieke egel bij mij. Dat was het teken om me echt serieus in deze dieren te gaan verdiepen.”
‘Kan voordiagnose stellen’
Ze besloot in Engeland een specialistische dierenopvang-cursus te gaan volgen.
Rianne: “Daardoor ben ik in staat een voordiagnose te stellen bij binnenkomst van een zieke of gewonde egel. Een dierenarts in Schoonhoven vond ik bereid om de echte diagnose te doen. Alle egels die ik hier binnenkrijg staan onder zijn supervisie. Zelf heb ik me van lieverlee steeds verder ontwikkeld qua kennis en behandelingswijzen. Dat is blijkbaar niet ongemerkt gegaan, want er worden hier en in onze dependance in Rijen heel veel egels gebracht. Zoveel zelfs dat het steeds lastiger werd om dit in mijn eentje vol te houden. Ik ben dan ook enorm dankbaar dat ik nu geholpen word door enthousiaste en lieve vrijwilligers én donaties in de vorm van bijvoorbeeld voer en geld.”
Getriggerd
Eén van die vrijwilligers is Yvonne Boeren. “Ik hoorde over de egelopvang en was meteen getriggerd,” zegt de Krimpenerwaardse oud-verpleegkundige. “Ik bewonder Rianne om haar volledige toewijding aan deze dieren en lever graag mijn bijdrage aan Essebes, zoals de opvang heet.”
Ze is van egels gaan houden, vervolgt ze: ‘”Het zijn intelligente dieren die precies begrijpen dat wij het beste met ze voor hebben. Ze tonen hun dankbaarheid en vertrouwen. Dat is best bijzonder, want het zijn dieren die in het wild leven en -alleen al vanwege hun stekels- niet bepaald aaibaar zijn.”
Ziek, vermagerd en onderkoeld
Ondertussen neemt Yvonne egel Catootje op schoot en voorziet ze het dier van voeding, terwijl ze de stekels en het lijfje van de egel aait. Catootje geniet zicht- en hoorbaar van de combinatie van eten en liefde. Ooit kwam ze ziek, vermagerd en onderkoeld bij Essebes binnen. Wanneer ze straks minimaal zes ons weegt mag ze de ‘wentuin’ in en zal ze in de natuur worden uitgezet. In 2023 gebeurde dat 61 (!) keer.
Haar egelopvang kent vaste schema’s, vertelt Rianne.
“Bij binnenkomst gaat de egel eerst ‘in bad’ om het dier te ontdoen van vlooien, teken en luizen. Daarna krijgt-ie vocht toegediend en leg ik ‘m op een warmtemat, want vrijwel elke zieke egel is onderkoeld. Vervolgens wordt er gevoed en doe ik een gezondheidscheck. Aan de hand daarvan wordt gekeken wat het beste is qua behandeling of eventuele operatie. De periode daarna staat het op gewicht brengen van de egel centraal. Als dat gelukt is gaat de egel buiten ‘oefenen’ zodat het dier -mits gezond- uiteindelijk klaar is om terug te natuur in te gaan.”
‘Egels verdienen onze steun’
Dat afscheid is elke keer emotievol, bekennen de twee:
“Je laat los wat je met liefde verzorgd hebt. En elke egel heeft een naam. De eerste was Ollie. Alweer acht jaar geleden. Egels verdienen onze steun. Ze hebben het moeilijk. De populatie in Nederland is de voorbije tien jaar gedecimeerd. Het drukke verkeer, versteende tuinen met schuttingen, verdroging door klimaatverandering en de afname van voor egelvoeding zo essentiële insecten; het zijn allemaal factoren die ook een dier als de egel sterk bedreigen.”
Vrijwilligers en donateurs zijn welkom
Kortom, egels hebben soms wat hulp en toewijding nodig. Van de Essebes bijvoorbeeld.
Rianne: “Vrijwilligers en donateurs zijn meer dan welkom. Belangstellenden mogen me altijd bellen (06-11333848). Je helpt er de egel mee en haalt er persoonlijk voldoening uit.”
Yvonne Boeren kan het beamen. “Het is elke keer geweldig om te zien hoe een egel zich van een ziek dier ontwikkelt tot een gezond exemplaar. Bovendien geniet ik van hoe ze eten, snuffelen en op hun manier dankbaar zijn. Ik kan uren naar ze kijken. Een egel verveelt nooit.”
Jan Timmer